Décimo noveno capítulo da novela por entregas «A senda de sal» de F. J. Fernández Davila
21 ago 2017 . Actualizado a las 20:09 h.Nos meses seguintes as viaxes gañaron frecuencia. Non foron tantas como para atraer a atención dos alemáns, pero si suficientes como para salvar a máis persoas na auga das que coñecía en terra. Fillo de pescador, sentíame unha persoa inversa. Na vez de extraer peixe das profundidades e vendelo na costa, faciamos colleita de xente e sementabámola no mar. Faenabamos nas faldras dos montes, nas foces dos ríos, baixo as follas aguilloadas das árbores de area, e por entre os rochedos batidos de escuma de sal.
Case sen percibilo, O Formigillo e mais eu comezamos a gozar de recoller xente na costa; de roubarlle almas ao demo nas portas do inferno para arrastralas mar a dentro, mundo adiante, ata o medio da nosa particular Estixia. Alí producíase a ascensión aos mercantes, todos escuros e sen bandeira.
Nese tempo o océano descoñecido deixara de ser un refuxio para converterse nunha obsesión. Soñaba con el, pensaba nel a todas horas e, cando remataba unha travesía, non chegaba momento de ver ao inglés de volta no peirao para comprar, unha vez máis, todo o peixe da miña bodega.
Na cuberta do barco pisaron botas de toda condición: homes grandes feitos pequenos, caudillos sen cabalo, mulleres fermosas amoucadas polo desgaste da fuxida, vellos transparentes de tan luídos polo tempo e nenos, moitos nenos. Estes eran, sobre todos, os que máis me partían o corazón. Non podía imaxinar que houbera ningunha razón no mundo para facer sufrir a un cativo.
Moitas veces, na calma do azul máis intenso, figurárame topar con algún deses alemáns, que empurraran a tantas persoas a deixalo todo e precipitarse ao mar. Sentía os dentes baixo presión e a musculatura da cara tensábaseme mentres recordaba o desfile da Lexión Cóndor, Vigo abaixo, cara os barcos estomballados no porto.
Proxectada na parede interna do meu cranio de adolescente, podía ver en branco e negro como eses mesmos soldados recollían cadanseu fusil das costas, e beliscaban unha masa informe de xente coas puntas frías e afiadas. Tiñan os ollos de cristal, coma se alguén lles roubase a alma, e golpeaban con forza a xente, baixo o berro fedorento dunha magra caveira. Aquel espectro do meu soño era un home enfundado nun abrigo longo, de coiro negro, que dirixía as operacións. A masa informe de xente remataba sempre por converterse nunha grea de vacas, que penetraba presa do pánico na néboa mesta e descarnada, da que non se vía o fin.
Moitas veces fixei o plano na faciana do home-caveira, tantas que quedou gravada en min coma unha desas táboas do Via Crucis; esas que durante moitas misas aburridas analizara na antiga igrexa de Panxón. Aquela cara foi por sempre a cara do demo, ese demo ao que eu lle roubaba as almas nas portas do inferno para deixalas no medio do mar.
Unha noite despois da pesca, volvín buscar o seu rostro na miña cabeza. Quería entender os seus ollos sen pálpebras e ler as palabras que fuxían dos seus beizos translúcidos. Pero algo non foi como debía na metraxe daquela película endiañada. Debín facer moito ruído co pensamento, ou se cadra cheiraba a peixe de máis. Non sabería dicir por que. O que sei é que, ao facer zoom sobre aquel home e buscarlle o primeiro plano de noticiario, os seus exorbitados globos oculares agardaban por min e fitaban cara o obxectivo con carraxe. Eu quedei petrificado baixo o seu influxo, coma se a miña mente se conxelase nunha foto de pedra.
Miroume con tino e paciencia, memorizando cada unha das miñas faccións, e sentín no meu corpo delgado un insoportable fedor a tripa podre.
RESUMO
Tras escoitar do vello a segunda viaxe de transporte de refuxiados, a escritora decide afondar na época e investiga un pouco. Así descobre a historia das irmáns Touza. Galicia é naqueles tempos unha ruta de fuxida da Segunda Guerra Mundial. O vello mariñeiro, que pasou tantos anos no exilio ao acubillo dunha potencia estranxeira, non foi o único en axudar aos migrantes. El e o Formigillo, o seu pequeno vapor de pesca que ten por corazón unha máquina enfeitizada, eran parte dun evento maior.
Capítulos anteriores
