Capítulo XII: Valse

F. J. Fernández Davila

CULTURA

ABRALDES

Duodécimo capítulo da novela por entregas «A senda de sal» de F. J. Fernández Davila

14 ago 2017 . Actualizado a las 10:32 h.

Pasei o espigón coa máquina á mínima, superando a vila ata chegar á fraga. Escoitei con tino os ouveos da noite e, á vez que as luces, apaguei o motor. O Formigillo emitiu un sopro de balea ao liberarse da presión, e ficou inerte na madrugada, xogando cos enfados da auga. A poucos metros, na costa, sentín unha luz amarela. Asexaba entre os pinos da area, agochada no que parecía unha barca. Eu acendín tres veces o foco: unha longa, unha curta, unha longa, e agardei a que pasaran as cousas.

Ao pouco tempo, abarloouse ao meu barco unha gamela sen nome que desorientada finxiu que o bicaba. Durante un intre indefinido intercambiaron caricias descoidadas e, casco contra casco, obrigaron á madeira a renxer cun doloroso desagrado. Levaba dentro tres meniños asustados, e unha nai que vogaba con torpeza e desesperación. Descoordinaba os remos, forzábaos a batuxar na superficie e provocaba que a chalana se marease en sentidos aleatorios e diversos. Eu agarreina cun cabo e cinxina ao meu costado, coma recordaba que facía o meu pai coa miña nai, cando a banda tocaba na festa de San Xoán.

Axudei á familia a subir ao vapor. Levaban roupas estrañas que semellaban pouco cómodas: abrigos luxados con botóns de óso, camisas que foran brancas e faldras escalazadas con bordados moi complexos. Todos saborearan mellores tempos. O maior dos nenos, unha rapaciña loura co pelo cortado, non pasaba dos cinco anos. Turraba con tanta forza dos seus irmáns que estes choraban co dano. O máis pequeno á penas sabía andar. A derradeira en transbordar foi a muller, un resumen delgado e case desaparecido do que antes fora unha dama de bo fogar; desas que na vila só puideramos ver no cine ambulante, bailando o valse con refinada delicadeza. Tiña dous ollos escuros e profundos, que miraron confusos o delgadísimo adolescente de catorce anos que lle suxeitaba a man mentres subía. Non articulou palabra porque non sabía, só un «grazas» de silabario recente, quizais aprendido na rápida ruta que a trouxera ata alí.

Non houbo tempo para máis, unha repetición do golpe estremeceu o barco. Pola banda de estribor, un segundo bote, preñado de orfos, amarrouse ao meu costado. Non levaba xente adulta, só un rapaz novo duns doce anos, que comandaba o grupo coma se fose un capitán. Organizaron unha fila, que diría xa ensaiada, e con certa orde gabearon pola amura, tentando á escuridade. Aínda así, había gritos afogados, sopridos silandeiros, palabras en idiomas que nunca oíra e cheiro a medo, moito medo e represión. Non lembro se cheguei a contalos, quince, dez ou doce, ou se a cifra chegou a esvaecerse na miña memoria coma un óleo avellentado polo salitre. O que si recordo foi a procesión de esqueletos con chaqueta que sen aviso desfilou pola cuberta do meu barco. Algúns sentaron contra a borda, e outros respiraban exhaustos mentres apoiaban a cabeza no chan. Un destes últimos, unha rapaza morena, duns catro anos, co nariz de falcón e un lazo celeste no pelo, fitaba para min á procura de alento. Tiña por ollos dous enormes discos cor de castaña. Sentinme atravesado por un hálito de neve fresca, con sabor ás follas dos pinos e un familiar aroma de amargor prematuro. Pensei na miña casa e na miña nai. De seguro estaba a rezar. Pensei no meu pai no xusto momento no que a mirada da cativa se cristalizou; no instante preciso en que, derrotado, o seu peito deixou de moverse. Foi coma unha máquina que de repente parou de latir, coma un eterno compás de espera, coma un caldeirón de silencio engaiolado por unha batuta morta.

RESUMO

A azafata e escritora afeccionada segue a recoller as memorias do vello mariñeiro, retornado dunha vida no exilio a un pazo do interior de Galicia. Despois da desaparición do seu pai, o relato céntrase na segunda viaxe que fai por encargo do inglés. El e mais o Formigillo, o seu pequeno vapor de pesca, parten de Panxón nunha noite sen lúa e de mal tempo e poñen proa ao sur, ata chegar á vila da Guarda.

Capítulos anteriores