Décimo terceiro capítulo da novela por entregas «A senda de sal» de F. J. Fernández Davila
14 ago 2017 . Actualizado a las 10:33 h.O vello calou aquí, coma se todo o universo se concentrase nunha singularidade masiva onde o son era un concepto inexplorado, un elemento estraño nunha aliaxe de densidade infinita; coma se en todo o seu relato calase o mundo, coma se calase o océano, coma se o mar quedase en calma, coma se calase o Formigillo e calase a xente no Formigillo, coma se el tamén calase porque a nena de catro anos seguía sen alento, porque o seu corazón se parara coma un reloxo avariado.
«Entón foi cando se ergueu e vin un anxo por primeira vez; non un deses que pintan na igrexa, senón un dos de verdade, dos que camiñan entre nós e len os pregues da nosa carne, as liñas claras e escuras do noso corazón; dos que se poñen tristes cando ven as almas feridas e nos aplican curas imperceptibles. Si, foi entón cando o fillo mediano da muller, a dos ollos sen fondo, o que abordara con dificultade arrastrado con forza pola súa irmá, con tanta forza que choraban co dano; foi entón cando se ergueu e comezou a correr, a correr en liña recta, en dirección á meniña asfixiada, á meniña sen alento da súa mesma idade. E correu pola cuberta esvaradía, mollada de auga negra, de auga que parecía sangue, e esvarou. E esvarou pola cuberta cara a meniña afogada, e golpeouna cos pés, con toda a planta dos pés, con todo o peso do seu corpo mal nutrido a esvarar por unha cuberta, cuberta de auga que parecía sangue. E con todo o sangue, e con todo o aire, e cos pés dun neno de auga no peito respirou, a meniña respirou, o nariz de falcón inhalou sustancia, e o lazo azul do seu cabelo comezou a moverse, e ela incorporouse, incorporouse para quedar sentada, sentada mirando ao mundo, ao mundo a través da luz, a través dunha raiola de luz que se adiviñaba tras os montes, tras os montes que miran ao mar, que dende sempre miran ao mar. E o meniño anxo, o que lle trouxera alento, o que lle dera aire nunha onda, o meniño anxo ergueuse. Ergueuse, mirouna e deu a volta, a volta para sentar coa súa nai, cos seu irmáns, coa súa nai para agochar a cabeza no seu colo, de novo no seu colo para intentar durmir, para intentar durmir neste mundo calado, nun universo sen palabras, para durmir coma se non pasase nada, coma se esa traxedia ignorada, rodeada de noite pechada, de néboa negra, coma se esta traxedia non fose a ser recordada nunca por ninguén en ningún lugar».
As miñas notas pararon aí, ao mesmo tempo que o vello mariñeiro calaba para ordenar as súas emocións. Nunca, en ningunha das sesións que compartimos, verteu unha lágrima. Nin por un momento se lle quebrou a voz. Soamente aquel día fixo unha pausa, un discreto receso para temperar o corazón, coma se el tamén necesitase reanimación, ou coma se cumprise unha pequena promesa diaria de recordar en silencio.
Caeume o caderno das mans e quedei fitando para el un instante. Semellaba unha barca de papel navegando entre as engurras da alfombra. As letras de tinta, cansadas e tortas, configuraban unha angustiada pasaxe. A min mesma imaxineime subida nela, coa desesperación pegada ás costas, e non puiden figurarme o que sentía aquela muller. Eu tamén era unha palabra descolocada que tiña un anxo coma fillo e protector.
Pensei tamén en todas esas mulleres do mundo que se arriscan a subir cos seus nenos nun barco de caucho. Matinei no amor infinito dunha nai, e pregunteime que pode haber tan inhumano que prefiran comprometer as vidas dos seus meniños. Que monstro terrible as obriga a fuxir das súas casas e aventurarse a morrer sobre unha senda de sal?
RESUMO
A azafata e escritora afeccionada segue a recoller as memorias do vello mariñeiro na súa casa de interior. Despois da desaparición do seu pai, o relato céntrase na segunda viaxe que fai por encargo do inglés. El e mais o Formigillo aboian no mal tempo fronte a costa da Trega. Unha muller estranxeira e os seus tres fillos embarcan primeiro e, pouco despois, gabea pola amura do vapor. Unha rapaza morena, duns catro anos, co nariz de falcón e un lazo celeste no pelo, semella deixar de respirar nese mesmo momento.
Capítulos anteriores
