Segundo capítulo da novela por entregas «A senda de sal», de Francisco Javier Fernández Dávila
04 ago 2017 . Actualizado a las 10:34 h.Aquela tarde volvín a casa pensativa, preocupada. A autovía estaba invadida de croios de auga que caían sobre o coche sen piedade. Aquela choiva insistente facía cantar a chapa nun cardume metálico de dor.
Coma o ceo da tarde, case na bocanoite, o meu corpo viaxaba lúgubre cara ao Oeste. O pensamento quedara atrás, naquel cuarto xélido, desdentado e gris. Fora a entrevista máis curta da historia. O ancián non compartira máis palabras que as de tres frases premonitorias dunha morte obvia e non tardía. Non sabía por que Carla me obrigara a entrevistalo. Semellaba que a razón fuxira da súa mente tempo atrás e eu chegaba moitos anos tarde. Sentíame confusa, perdida, consumida nesa distancia inerme e narcotizante que, de tanto constituír o meu estado natural, acabou por ser min mesma.
Sempre foi así, dende que nacín ben espigada ao pé da Trega, dende que comecei a medrar acubillada nunha daquelas casas de tres pisos que, ancoradas ás rochas, coma percebes, se resistían a ser derribadas polo tempo. Dende unha desas fiestras, tamén eu pasei a vida mirando ao lonxe; buscándome no mar por encima do espigón vello do porto, moito máis alá do inverso muro do horizonte.
Aquela nena que fun semellaba unha boneca escuálida, esculpida de silencio, co nariz pegado a unha cuarta do cristal, abrazada a unha ventá que non paraba o frío nin deixaba de ser traspasada polo océano invisible que todos levamos dentro. Seica por iso me fixen azafata, porque o mar da Guarda rematara por ser pequeno de máis para atoparme.
Ao chegar ó piso chamei a Dante. Botaba de menos ao meu fillo, pero parecíame tarde para ir ata Nigrán a incomodar en casa allea, unha casa que fora miña durante moitos anos.
«Ola», borboriñou saborosa a voz de seda do seu pai.
«Non me digas que quedou durmido», respondín. «Agardoute todo o que puido, pero estaba moi canso e quedou rendido comigo no sofá. Síntocho ben, facíalle ilusión amosarche a bicicleta que restauramos... Que tal a entrevista misteriosa?».
«Non sei que dicirche. Pareceume unha perda de tempo». A miña voz soaba áspera e decepcionada, coma un deses vestidos caros que, nada máis saír da casa, sabes que non volverás pór.
«No te deas por vencida tan cedo. Cando Carla te recomendou é porque está segura de que podes cumprir co encargo». Xulio sempre tan galante. Un sorriso de cariñosa ironía agromou de entre os meus dentes e percorreu a liña telefónica que nos separaba. Estaba segura de que esa adorable peluxe rubia que coloniza as súas orellas conseguira interpretar aquel silencio.
«Pregunta María se che apetece vir comer mañá; polo neno e polos vellos tempos. Imos preparar cocido».
«Claro!», respondín sincera, «Devezo por un cocido».
Nada máis colgar, o meu teléfono vibrou de novo. Era a propia Carla, a monitora de escrita creativa no local da asociación. Preguntaba pola miña experiencia co mariñeiro varado terra dentro. Non agardou resposta, por suposto. Iso era o normal nela. As súas conversacións telefónicas non eran máis que un diálogo consigo mesma diante dun espectador illado ao outro lado do fío de cobre. Ela mesma contestaba, de forma apresurada, ás preguntas que ela mesma postulaba. A min facíame gracia porque a coñecía de longo e, co pasar dos anos, deducín que ese comportamento era culpa do seu pai, emigrado a Sur América nos anos setenta, e do caras que eran as conferencias transatlánticas do domingo pola noite.
«Chamaron da embaixada», sentenciou. «O vello escolleute. Es a primeira candidata que repite de entre todos os que enviaron. O sábado á mesma hora no mesmo lugar. Non chegues tarde».
RESUMO
Despois de moitos anos fóra, un vello mariñeiro volve a Galicia, con pasaporte dun país poderoso, para esmorecer no pequeno cuarto de vasoiras dun pazo de interior, lonxe do mar. Os seus días pasan na vixilia permanente da única árbore do xardín, que albisca mentres bota horas sentado nunha butaca ollando pola xanela. O ancián afirma que morrerá cando a derradeira folla dese carballo toque o chan. Así llo prometeron.
Capítulos anteriores
