Decimoquinto capítulo da novela por entregas «A senda de sal» de F. J. Fernández Davila
17 ago 2017 . Actualizado a las 10:00 h.As palabras do vello foron apagándose coma o día, sen que deixara un momento de ollar a través da xanela que o separaba do xardín. Pola tarde vírase con claridade o carballo, con catro follas obstinadas en non caer, que pasaran a xornada acariñadas por unha brisa lene. Segundo foi entrando a noite, a intensidade coa que se debuxaba a árbore no cristal diminuía, e os seus trazos esvaídos deixaban paso á imaxe do propio ancián na superficie. Entre lusco e fusco o rostro do mariñeiro e o carballo se entremetían, e ambos reflexos mesturados parecían o retrato dun único e fatigado ser. O vello nunca deixou de mirar para fóra, mesmo cando a escuridade só lle devolvía a súa propia cara pintada no vidro.
Un prolongado silencio, moito máis longo do habitual, apuntoume que aquel sábado terminara e debía abandonar o cuarto do ancián. Erguinme da cama, na que improvisara un acomodo coas almofadas extra que a redonda ama me trouxera do piso de arriba. Recollín o lapis e o caderno de notas, gardei o móbil co que gravaba todas as sesións e pechei o bolso con moitas ideas dentro.
«Todos temos unha árbore, ¿sabe?», dixo cando abrín a porta para saír da estanza. «Eu atopeina neste xardín esquecido, pero vostede lévaa ás costas, coma unha tatuaxe que non se borra». Xirei a cabeza para mirar a aquel home, e os seus ollos incoloros seguían cravados na fiestra. Non volveu falar. Pechei a porta e marchei.
Entrei no meu cuarto ás escuras, como facía sempre, para que fose a luz que subía do porto a que me aloumiñase mentres me espía. Quitei o reloxo e o sostén, e admireime nun espello en penumbra, de modo que só se apreciasen siluetas. Sen mover a cabeza, xirei o corpo para que o espello me amosara o meu dorso. Agarimeino cos dedos, coma tanxendo coas xemas unha escultura, un altorrelevo de mármore e epiderme. Alí seguía, coma sempre estivo dende que tiven memoria, a miña árbore; a cicatriz que me impedira ser nena.
«¿Mamá, por que teño esta marca nas costas?».
«É unha queimadura, miña filla. Caeuche un cazo de leite fervendo cando tiñas dous anos. Foi un desgusto moi grande».
De pequena, o sinal ocupaba todo o lombo, e tiña a forma redonda da primavera, todo tupido e cuberto de follas. Eu non lla amosaba a ninguén, non me duchaba na escola nin ía á praia.
Co tempo, a pel estirou e o carballo foi estendendo as súas pólas. Deixou de ser tan frondoso, e por momentos parecía un castiñeiro na fin do verán. Grazas a el derivei nunha adolescente taciturna, sen ganas de saír da casa. Non tiña intención ningunha de participar nos xogos iniciadores das rapazas e os rapaces da miña idade. Non me interesei por ningún home ata que chegou Xulio.
Xulio sempre tivo man para persoas de toda clase. Falaba por igual con todo tipo de xente, e a todos trataba co mesmo respecto e familiaridade. Tanto tiña que fosen profesores, compañeiros, xitanos de feira ou alcaldes. No seu carácter non existía a timidez nin as malas formas, e debo pensar que tiña atracción polas almas dunha dificultade especial coma min.
Xulio foi o primeiro home que me aloumiñou as costas. Xogaba durante minutos a percorrer os vales e montañas que o enmagrecer da miña árbore me ía formando na pel. Parecíalle divertido, e ata sentía certo pracer en apreciar cada detalle coa punta dos seus dedos. Nunca me volveron a acariñar así.
Agora, ao redor dos corenta, a miña marca parecía un carballo de inverno, un esqueleto de árbore, atrofiado pola infinita falta de luz da estación máis escura da vida. Botei de menos a Xulio, outra vez.
RESUMO
A escritora amateur, unha azafata que perde a custodia do seu fillo Dante no divorcio, segue a escoitar o relato do ancián, que continúa pechado no cuarto de vasoiras do pazo, mirando a única árbore da finca. Toma notas da segunda viaxe, na que el e o seu barco Formigillo acoden á costa da Guarda para recoller a máis refuxiados. Desta vez, o grupo é tan numeroso que compromete a seguridade do barco. O combustible non será suficiente para o retorno.
Capítulos anteriores
