Séptimo capítulo da novela por entregas «A senda da sal», de F. J. Fernández Davila
08 ago 2017 . Actualizado a las 09:38 h.A noite que desapareceu meu pai, eu durmía na casa da miña avoa materna. Previnda polo seu sogro, morto anos antes, a miña nai decidiu mandarme o máis lonxe que podía. Iso era a parroquia de Camos, a unha hora de camiño a pé. Naqueles tempos, os doce anos eran idade suficiente para ser considerado un home, tal como demostraría a semana seguinte, cando tomei os mandos do Formigillo, non por afouteza de home, senón por medo á fame. Pero esa semana, a miña nai fixo de nai dun neno, protectora, previsora, precavida ata o punto de querer estar soa no momento en que os autos negros parasen ao borde do molle de Panxón, e os guantes de coiro aporreasen a porta máis vermella da ringleira de casas.
Ao abrir o día, chegaron noticias do asalto, e din por correr en zocos costa abaixo cara a casa que me viu nacer. A porta estaba derribada e os mobles, crebados. O chan lucía sementado de flores de louza branca, cos pétalos salpicados de pintas encarnadas, feitas de sangue sen coagular. A miña nai varría cansada e resignada. Tiña a pena na cara, marcada a golpes de luva negra. Eu abraceina con forza e biqueina na fronte ferida. Ela seguiu a varrer coa cabeza nalgún outro lugar.
Contra as preguntas sobre o meu pai, emitía silencios, como se todos os gritos do mundo quedaran soterrados naquela noite de outubro. Nunca souben se o levaron os militares, nin se eran os mesmos que se mareaban na procesión da Virxe do Carme. Non dei sabido se miña nai tivo tempo a exilialo, ou se xuntos se condenaron para que os fascistas non me buscasen. Nunca ela me dixo nada, nin os veciños, que aquela noite atrancaron as portas para non escoitar como a besta devoraba cinco homes. Nunca souben se os fusilados daquela volta deberían ter sido dez, ou deberon ser nove.
Os anos seguintes dediqueinos a medrar, coma home e coma home de mar. Conquistei o temón do Formigillo que, tras un loito de amarras, me recoñeceu coma herdeiro. Repasei o que me ensinara meu pai, e comecei a chamar polo seu nome ás cousas. Recoñecín aos mares, ás illas e aos illotes. Atuei aos farallóns e ás rochas esvaradías. Mirei aos ollos das correntes e dos bancais. E aprendín a negociar nas pedras do porto o capturado na xornada.
A ninguén lle estrañou o do neno patrón de pesqueiro. Sobrevivín como puiden. Naqueles tempos de fame todo o mundo o facía. O que non era frecuente é que un cativo sen barba navegase tan só. Todos os mozos da vila acostumaban a saír con mariñeiros expertos.
A miña nai acompañoume ao principio, pero a miña pericia deixábaa sen traballo e acabou por aburrirse. No fondo sempre pensei que descubrira o segredo, e que por iso nunca se preocupou. Eu adoitaba dicir que o meu pai me ensinara ben, pero a verdade é que o Formigillo e mais eu facíamos un equipo especial. El era o que máis aprendera cos anos, o que sabía cando e como pescar. Cheiraba o peixe coma se tivera ollos no casco, e evitaba as pedras con natural elegancia. A súa máquina roncaba cando había que lanzar o aparello, e sabía escorarse no momento de recoller.
Aos meus catorce anos, a miña nai e mais eu seguiamos a facer as tarefas do meu pai, coma se agardásemos a que en calquera momento fose a aparecer pola porta, cuberto de algas e de costras de sal. De feito ela falaba del coma se estivese vivo, sen procuralo na relixión nin no desconsolo. Nunca se considerou viúva. Nunca vestiu de negro. Nunca buscou a axuda dun home, para completar o enorme oco que el deixara na casa. Ela e mais eu eramos suficientes, ela e mais eu eramos tres.
RESUMO
Un mariñeiro nonaxenario volve a Galicia despois de toda a vida no exilio e atormentado por un segredo que contar. Axudado pola embaixada dun país poderoso, escolle a unha afeccionada para escribir as súas memorias. As aventuras comezan na súa infancia, a bordo do Formigillo, o vapor de pesca do seu pai, que ten por corazón unha máquina enfeitizada. Corría o ano trinta e seis. Os fusilamentos e desaparicións estendíanse por toda a comarca. O neno e o seu pai utilizan o barco para axudar a fuxir ao mestre da escola e a súa familia.
Capítulos anteriores
