Alejandro solo saca dieces

mar gil OURENSE / LA VOZ

OURENSE

MIGUEL VILLAR

Un ourensano que obtuvo la máxima calificación en todas las materias de ESO y bachillerato critica que el sistema educativo sea una carrera contrarreloj

09 jun 2016 . Actualizado a las 20:18 h.

Afirma que es tímido, pero sin pasarse. Asegura que eso de llevar los estudios al día no existe. Rechaza la competitividad como llave para el éxito. Apuesta por la enseñanza pública, pese a los recortes. Desconoce, y no le interesa saberlo, si posee lo que ahora se llaman altas capacidades... Y no se cansa de repetir que tiene suerte.

Todo eso, embutido en una media sonrisa adolescente bajo la que esconde un aire de buen chaval y un expediente académico de delirio. Alejandro Doval Casas (Ourense, 1998) se enfrenta estos días a la selectividad habiendo obtenido un 10 redondo en todas y cada una de las materias de educación secundaria obligatoria y bachillerato.

Es el chico 10 del histórico instituto ourensano Otero Pedrayo y, posiblemente, uno de los grandes expedientes del país. Bajo la mirada callada de su padre, Alejandro derrocha dudas y naturalidad en las respuestas, bien lejos del prototipo esperable de sus calificaciones. Ni va de listo ni suelta discursos impecables ni lleva cuenta de las victorias. 

La importancia de la suerte

Se limita a admitir que su espléndido expediente le produce «satisfacción, por suposto, por obter resultados despois de traballar, pero tamén me sinto afortunado porque tamén hai que ter sorte, ter un bo día cando tes que telo».

Coherente con su carácter y, posiblemente, con la educación familiar, Alejandro no hace demostración de claves maestras ni de secretos. ¿Suerte? ¿Capacidad? ¿Trabajo? ¿Organización?: «Eu traballo o que me fai falta, pero no día a día non me considero demasiado organizado; á hora de estudar penso que son bastante anárquico, cada día estudo o que me apetece e penso que iso de levar as cousas ao día non existe. A clave pode ser, aparte da sorte que teño, que tento aproveitar cando estou na casa e teño tempo para dedicarlle ao estudo e, en semanas de exames, pecharse máis na casa».

Lo ha comprobado con la selectividad. La presión no le pesa demasiado en esta prueba. Y no porque vaya sobrado sino porque alcanzar nota no lo atormenta. Le gustaría estudiar un doble grado de Física y Matemáticas en Compostela pero, si no obtiene la calificación necesaria, se quedará con Física. Lo suyo, asegura, es la docencia. Y ser profesor no le parece un desperdicio de tanta capacidad intelectual: «Esa frase xa a oín varias veces pero teño que dicir dúas cousas: unha, que isto ata aquí déuseme ben, pero hai que ver para que estaría capacitado en investigación, por exemplo; non chega con ter un 10, igual hai xente con menos nota que está máis capacitada. E dúas, teña os resultados que teña e queira o que queira a xente, o bo é facer o que a min me guste». 

«Eu non son raro»

Dicen de él en el instituto que es buen compañero, sociable y discreto. Él se siente uno más: «Eu non son popular nin nada diso; non son raro nin para ben nin para mal. Gústanme os idiomas e este curso fixen alemán na Escola de Idiomas, pero o próximo igual o cambio por algún deporte, tenis ou squash. O de deixar os apuntes véxoo normal porque, se teño un amigo que é mellor ca min nunha cousa, tamén eu lle vou pedir o favor».

Porque él, insiste, ha obtenido esos resultados «pero nun sistema que é bastante inxusto. Especialmente neste último curso valórase máis a capacidade de adquirir información rapidamente; o sistema non debería ser unha carreira contra o reloxo porque hai moita xente que non chega a tempo aínda que, ao mellor, ten máis capacidade ca min. Eu, simplemente, teño a sorte de que o sistema valora cousas que a min se me dan ben».

Si estuviese en su mano, cambiaría la forma de impartir las lenguas extranjeras y equilibraría la carga de las materias: «Este ano tiven que dedicarlle moito máis tempo a materias obrigatorias ás que non me vou dedicar», aunque considera que el sistema acierta exigiendo un buen nivel para todos en expresión y redacción.

A su lado, un paso atrás, su padre se limita a comentar: «O importante é que é boa xente».