Se eu fose enferma de hepatite C estaría disposta a matar por un medicamento que me salvase. Nos sistemas con garantías públicas, o equivalente de matar é esixilo ao Estado, e de aí que esas persoas merezan todo o apoio na súa loita contrarreloxo. Ir contrarreloxo implica esixir solucións rápidas para un problema que non entende de paciencia. Ir contrarreloxo significa pensar que podes morrer sabendo que só os cartos e un político te separan da vida e da felicidade, esas cousas para as que, en fin, tanto os enfermos de hepatite coma o resto pagamos impostos. Porque a declaración da renda, basicamente, dános o dereito a esixir que non nos deixen tirados.
Pero en toda esta historia rénxeme o tratamento xornalístico. Levamos, ¿canto?, ¿dous, tres, catro meses?, con esa loita, culpabilizando a políticos e/ou os médicos, sen que, ata esta semana, xurdise a verdadeira causa do problema: a empresa fabricante do medicamento milagroso, que decide pór a esas vidas un prezo máis de vinte veces superior ao custo de produción do medicamento. Xa temos falado nesta columna do mercantilismo da industria farmacéutica. E sempre miramos para outro lado.
Entretanto, os pacientes (pacientísimos) de hepatite C, observan pasar a inxustiza e desesperan, porque á enfermidade do fígado se suma a frustración e da dor de saber que os políticos (aquí si) carecen da valentía necesaria para plantarlle cara aos que comercian coas medicinas coma se fosen gominolas.