Cristian Silva: «Dende neno tiven claro que non formaba parte do rabaño»

Emerxe Cristian Silva de entre as augas do mar do seu Carril natal para entregarnos un disco arrebatado e arrebatador no que leva empregados cinco anos. Un home tranquilo titulouno. El, que é un incombustible fervello. «Ten unha explicación», di. «Estou tranquilo porque, por fin, atopei o meu son». Un son imposible de etiquetar, no que se mesturan as súas influencias do rock, do pop, do progresivo, do folk, do funk e do jazz. Pero, sobre todo, un son marcado por un innovador e absolutamente persoal tratamento da gaita, metamorfoseada tras o seu paso polas pedaleiras de efectos.

—Imaxino que moita xente, cando escoite a primeira canción do disco, dirá: «Pero este non era o disco dun gaiteiro?».

—Xa (ri). A idea era presentar dende o principio o son novo, máis rockeiro e con máis pegada. Aínda así, ao final, hai máis gaita da que nun principio eu tiña pensado meter. Eu nin sequera quería que aparecera na portada, pero todo o mundo me dicía «pero se é o disco dun gaiteiro!».

—Por que a escondes?

—Para que estea máis integrada, para que non sexa a protagonista única. A miña idea é tratala como un instrumento máis.

—Hai momentos no disco na que soa como un sintetizador ou como unha guitarra.

—Esa é a intención. Está moi filtrada por pedaleiras. A idea é traballar a gaita con recursos doutros instrumentos.

—É o teu un tratamento orixinal da gaita?

—Xa o fixo máis xente. Eu cando era novo xa escoitaba a Carlos Núñez, a Anxo Lorenzo ou a Budiño facer cousas parecidas. Igual non coa técnica que utilizo eu, que esa si que é nova, pero a nivel de tratamento xa facían cousas así.

—Que cres que che van dicir os puristas?

—Xa non hai puristas. Hoxe todo vale.

—Onde queda o «tradi» neste disco?

—O único tema no que pode haber algo parecido ao tradi é Sardinha Biva, que ten unha parte que está baseada en melodías tradicionais e está tocado só con instrumentos tradicionais.

—Por que ese afastamento do tradicional?

—Eu creo que nunca fixen tradi. O corpo non me pide facer esa música.

—Onde está o circuíto para a túa música?

—Non hai. Cando falo con programadores e organizadores de festivais, uns dinme que é moi tradi e outros que é moi moderno. Entón, estou no limbo. Eu, sinceramente, creo que encaixaría en calquera sitio.

—Empezaches a facer este disco hai cinco anos. En que cambiaches neste tempo?

—Xa o di título do disco. Ao cabo de cinco anos traballando no estudio con moita xente, creo que me estabilicei. Eu sempre tiven o ideal de atopar un son e aínda que me parecera que estaba cerca, nunca daba chegado. Agora si, por fin, atopei o meu son. De aí o dun home tranquilo.

—Pero tamén dis que a veces estar tranquilo é o acto máis transgresor.

—Sabes por que? Cando estou na clase cos nenos, a maioría deles andan a rir ou a trastear, pero hai algúns que están quietos. Só mirando. E eses son os que dan medo. O resto fan cousas de nenos, pero deses dis: «Que estarán cociñando esas cabezas?». E eu síntome así moitas veces. Pode parecer que estou tranquilo pero son incapaz de conseguir que a miña cabeza pare.

—Tomando os títulos de dúas das cancións do disco, sénteste máis «ovelha negra» ou «lobo estepario»?

—As dúas cousas. Os que xa de nenos tocabamos a gaita e vestiamos raro sempre eramos as ovellas negras. Pero, por outro lado, tamén eramos lobos esteparios, os máis machucados pero os que máis cousas artillabamos para fuxir.

—O que dá a sensación é de que ti non te sentes para nada parte do rabaño.

—Non, para nada. Nunca. Iso tíveno claro dende a escola. E iso vaite curtindo.

—Cales son esas «pantasmas do mundo real que te perseguen», das que falas en «Tobogán»?

—Son todo o que levamos dentro, esas voces que che din «fai isto desta maneira» e ao pouco «non, non o fagas»... Son eu mesmo fronte ao espello.

—Es ti o teu peor inimigo?

—Sempre. Son o que máis me saboteo. Gravo un tema e digo «está perfecto». Pero na segunda escoita xa lle estou atopando erros. E iso que son consciente de que hai xente que funciona precisamente por ser máis espontánea, pero...

—Dáslle as grazas á xente que estaba cando emerxiches á superficie. Quen eran?

—Os de sempre. Cando sacas a cabeza e saes á superficie, ves que sempre hai xente agardándote. Xa só por iso paga a pena ter a valentía de sacar un disco. Porque hoxe en día o único que che dá son perdas. O que pasa é que eu, en vez de irme de viaxe ou cambiar de coche, saco un disco e ensino o que fago.

—E cando non sacas a cabeza, que atopas nas profundidades?

—Aí é onde se coce todo. Aí estás 24 horas ao día coa gaita. Aí é onde atopas musicazos que se cadra non emerxerán nunca á superficie. Claro que emerxer ten os seus riscos. Aos peixes que soben arriba, ás veces acaban coméndoos as gaivotas.

—Dis que este disco é «contención e reflexión», pero non hai tamén bastante rabia?

—Si, si que hai. Coa industria musical e con como tratamos á nosa música. Eu podo permitirme gravar un disco porque traballo de moitas cousas e teño outro sustento, pero hai músicos superboísimos que acaban traballando noutra cousa porque non poden gravar nin tocar en ningunha parte. Á xente dálle igual que un artista leve músicos en directo ou non, ou que as cancións estean feitas con intelixencia artificial... Non hai sentido crítico e iso dáme moita rabia.

—Este disco é, dende logo, moi ambicioso, pero e se queda aquí, se non transcende?

—Non pasa nada. Eu xa teño moito material novo e xa estou pensando no seguinte. Xa tiven outros proxectos que non saíron e non tampouco pasou nada.

—Como ves a escena actual da música galega

—A ver... Téñolle moito cariño á moita xente da que está tocando pero o que escoito non me resulta demasiado atractivo. Non me motiva nin me emociona demasiado. Creo que falta orixinalidade. Que é o que mola disto que está a pasar? Que están arrastrando á xente que normalmente non escoitaba música en galego.

—E como levas o da túa exposición pública?

—Non teño ningún problema. Non son Cristiano Ronaldo (ri). De verdade que non teño ningún ansia por ser famoso. Faime moita máis ilusión que me recoñeza unha soa persona pola miña música que un cento por saír nun programa da tele.

---

---

---