Din que só se xuntan para efemérides. Pero xa van unhas cantas desde aquela mítica celebración do seu 20.º aniversario. Neste caso hai vencellos emocionais, case sentimentais. E un compromiso cunha terra, cunhas xentes, cunha memoria compartida e cun concepto de festival que o Nordestazo tan ben representa
29 jul 2016 . Actualizado a las 05:00 h.Basta con nomear Malpica para que Xurxo Souto bote por fóra. Da súa atlántica memoria brotan a gallaróns ducias de nomes de lugares, de barcos, de tabernas, de xentes... «E agora os nenos de entón fan este festival. ¿Como non iamos ir?».
-Pois iso, que xa me aforra a pregunta...
-Hai 20 anos coñecimos en Malpica aquela agrupación de mariñeiros jevis que se chamaba A Tralla. E foi moi intenso. De feito, con algún deles gravamos un par de cancións. Daquela en case ningún sitio de Galicia había cultura de rock and roll e en Malpica o rock era a música tradicional. Esa verdade profunda que esixía o rock and roll só a atopabas no centro do océano, ou sexa, alí.
-Como planean Os Diplomáticos un concerto así?
-Como unha celebración. O grupo xa non segue unha dinámica de xiras. Só nos xuntamos para grandes eventos.
-Teño a sensación de que dende o treito final do bravú non se vivía un momento tan efervescente no rock galego como o actual. Comparte esa impresión?
-Nos anos do bravú partíamos dunha situación moi complicada na que históricos gurús dicían que o galego non servía para o rock. Ata que apareceron Os Resentidos. E despois chegamos nós. Pero, claro, sempre estabamos tocando na trincheira. Nunca había medios. Era todo a base de demencia. Qué pasou? Que os nenos de entón medraron e agora ofrécennos festivais como o Nordestazo ou Revenidas, coas mellores infraestructuras. E que ademais en vez de estar nunha especie de páramo agardando que chegue a noite están pasando cousas durante todo o día. Antes de que empecen os concertos xa aconteceron 15.000 historias. E iso e marabilloso, sobre todo para a xente que vén de fóra, que alucina con este modelo galego de festival.
-O pasado venres, nestas mesmas páxinas, o cantante de La Pegatina recoñecía a Os Diplomáticos como unha das súas principais referencias musicais.
-É certo que a nós por Galicia adiante íanos moi ben. Pero cando realmente acadábamos o triunfo pleno era cando íamos a Madrid, a Barcelona, a Euskal Herria... Por qué? Porque nós sabíamos o que pasaba por alí pero eles non sabían nada da intensidade e a vehemencia deste lugar.
-O bravú tivo referentes culturais como vostede ou Antón Reixa. Non os bota en falta agora?
-No, eu non creo que falten. O único que falta é visibilidade. Nós tivemos a sorte de que andabamos polas trincheiras e de repente apareceu a televisión pública que fixo algo tan elemental como gravar unha serie de videoclips en galego. E iso foi un bum xeracional. Hai unha xeración de rapaces galegos que levan o rock no seu ADN grazas ao Xabarín. Eu coido que hoxe o talento e a capacidade de imaxinación desta selva diversa que é a música galega contemporánea é brutal. Eu quedo coa boca aberta con grupos como Terbutalina ou Familia Caamagno, que tocan moito mellor que nós e que teñen moitas máis propostas. Qué é o único que falta? Que haxa medios de comunicación que digan «a por todas». Especialmente os medios públicos, que foron creados para difundir a cultura galega. E hai unha cultura galega cargada de futuro que é o rock and roll.
MAPLICA. Sábado 30. 19,90 euros en compra anticipada y 22 euros na billeteira. Con Heredeiros da Crus, Marky Ramone’s Blitzkrieg, Os Diplomáticos, Bastards, Agoraphobia, True Mountains e The Phantom Dragsters