A despedida da familia tras a morte de Manuel Otero Espiño
06 may 2021 . Actualizado a las 11:22 h.É ben sabido que o pasamento dun ser querido nunca ten unha data axeitada, e moito menos cando este se produce con premura, contra a lei da natureza. Un día que non podemos escoller, da mesma maneira que tampouco podemos elexir cal é o mellor momento para chegar a este mundo.
Nesta dicotomía antagónica entre a vida e a morte viviu a nosa familia estes últimos meses. Por unha banda, a pequena netiña, Manuela, á procura da oportunidade do encontro cos arrolos do seu avó, mentras el loitaba coa afouteza coa que nunca vimos loitar a ninguén para poder chegar a tempo. Amor puro entre dous seres que, finalmente, sen chegar a coñecerse, estarán vencellados por sempre.
Home humilde, de aldea, fillo de labregos, de ideais e principios firmes, trato próximo e rostro rudo que enganaba a quen o miraba de lonxe. Os que miraron de preto os seus inmensos ollos azuis souberon da súa humanidade, do seu talante colaborador, do seu gran sentido do humor e brillante oratoria.
Amante das pequenas cousas da vida como a lectura, fose cal fose o xénero, da boa música, do cine clásico e de animación ou da arte en calquera das súas expresións; amante tamén do seu traballo e o seu alumnado, do fútbol e o deporte en xeral, da política, do seu pobo, dos viños cos amigos, compañeiros e veciños; da pesca, de saír ao monte a pasear cos cans, dos momentos de reflexión no seu magnolio coa banda sonora da natureza que o rodeaba; amante dos seus, aos que sempre tentou imbuír valores para que fósemos cada día mellores persoas; e amante das comidas e xuntanzas cunha gran familia que o cercou como unha colmea de abellas fai coa súa raíña.
Capaz de escoitar, calar e rebatir a partes iguais, cunha oratoria lustrosa, chea de coñecemento e retranca, da que sempre tiñas que sacar unha segunda lectura e unha lección de vida. Nada dicía de balde.
Agarrouse a nós como quen se agarra a unha árbore no medio dun furacán e entendeu que o único xeito de perder o medo era soltalo. E soltouno. Loitou sen facer ruído, cunha xenerosidade innata, tentando minimizar a dor dos que sabía que sufrían por el; retando á morte e ironizando con ela. Sen medo á mesma, como se xa fosen grandes amigos da vida. Nos últimos momentos arroupado polos seus empregaba as mans como linguaxe, esbozando pequenos sorrisos, imaxinando o rostro de Rosalía nunha nube pasaxeira, e dando e pedindo bicos. Moitos bicos … Foi a última lección que nos deixou como pai, mestre e exemplo a seguir.
Identificábase moito con Balbino, protagonista do libro Memorias dun neno labrego de Xosé Neira Vilas. Este dicía: «Xurei para min que cando chegue a grande farei cousas de valemento para non morrer de todo cando morra».
E despedímolo cumprindo os seus desexos e ao son do seu trompetista preferido, interpretando Il Silenzio de Nini Rosso. Despedímolo coa grandeza dun «Adiós Manolo», acompañado dun aplauso sen fin e o agarimo de todos os presentes e ausentes, do que seguro el non se sentía merecedor.
Queremos agradecer, en nome de toda a familia, a tódolos amigos, parentes, veciños, colectivos, representantes políticos, medios de comunicación e achegados, a compañía e homenaxe que, dun xeito ou doutro, lle rendiron a el e á súa familia. Grazas de corazón.