Dos meus ollos saen unhas bágoas de tristura. Vímonos no Chus e quédome coa forte aperta que nos demos. Que descanse en paz o noso amigo Cachorro. Gracias por todo camarada. Sempre o levaremos ti e máis eu no noso corazón». Esta mensaxe túa veume á cabeza o domingo pola mañá cando souben que o mal que levou a Manolo Dieste fixera o mesmo contigo, amigo Plácido, e fun presa dunha angustiosa soidade. Viñéronme á memoria os longos cafés que tomábamos no Noruego, alí, os tres, como se fose un combate de cordialidade no que a min me tocara ser o árbitro: o cachorro do PP e o líder do BNG. Discrepantes, coincidentes, pero nunca inimigos: «Arrepíntome das veces que lle din caña», dicías cando se foi: «Non tes de que arrepentirte. Queríache ben», respondinche.
Lembro cando me dixestes, no Golfox, que che detectaran un cancro, que acabastes dándome ánimos ti a min, porque estaba localizado. E logo ías dicíndome que levabas ben a quimio. Sempre co teu sorriso permanente, co teu optimismo. Nas últimas mensaxes explicábasme que tiñas que coidarte dos cambios de temperatura, dos catarros, que estabas débil. Logo, que empezabas a estar mellor. Que ese cafeíño pendente... e xa non chegará benquerido, cualificativo este último que é teu, como o de camarada, que tanto soou estes días nas Redes, nas rúas...
¡Buf!, Plácido. Considérome unha persoa moi afortunada por terche coñecido. Por aprender tanto de ti. Por ser como eras, grande coma a duna de Corrubedo (como dixen publicamente na presentación do teu libro Bágoas na chuvia), unha montaña de xenerosidade que repartiches de areíña en areíña entre todos os que tivemos a sorte de toparnos no teu camiño, como se veu onte na igrexa de Palmeira á que non deixabas de acudir, orgulloso das túas crenzas: chea para despedir o corpo dun home inesquecible. É ben certo que hoxe estou abusando de falar tan ben de ti porque sei que non me vas devolver os meus recoñecementos multiplicados por catro, porque así eras ti, todo xenerosidade.
Canto temos falado, benquerido, de que á política facíanlle falta persoas coma ti, capaces de deixar as discrepancias nos foros de debate, de non personalizar, de por os intereses xerais por encima... pero eu xa che advertía que xente coma ti non tiña futuro nos cargos públicos, porque lealdade, honradez, sentido común, educación, respecto e, sobre todo, humanidade, son inconcibibles, e xa sabes que sempre hai quen prefire ter os bichos raros disecados e de adorno que no seu hábitat, gozando de liberdade.
Camarada, benquerido, onte sentinme identificado cos teus alumnos; fun un deles, triste pola morte do seu (do meu) mestre, pero ledo pola memoria que me queda, polas leccións de vida que me destes nestes 29 anos de amizade, pola paciencia que tivestes sempre comigo, polas mensaxes que dende hai anos me enviabas con cada artigo de opinión que publicaba, e que me obrigaban a dicirche que non eras obxectivo porque me querías moito.
Hoxe non recibirei no whatsapp a túa valoración deste Barlovento, pero sei que me dirías: «Xa botaba en falta os teus artigos. Gracias camarada, as túas palabras reconfórtanme pois sabes que che respecto e che quero». Eu tamén a ti, Plácido. Non rifes co cachorro mentres eu non chegue.