Aparecémoslle todos nas exequias, con funeral a voces, vaia vocearada!. Viñeron, especialmente contentos, os compañeiros del da súa, nosa, longa historia. Recoñecemos a un Mariño de Lobeira por levar nunha cadeira de rodas á serea vella de Sálvora, que non calaba nin a tiros; a Merlín coa barba recortada e cheirando a resina que atufaba; ao Preste Xoán, a quen non lle pareceu ben a cerimonia; a Xelmírez que exhibía con pouca vergonza un Códice; a San Brandán que, de seguido, queríase botar a nadar pola tía e, ata ao Gran Tamerlán, que pequeno!, co famoso Anel da Verdade que achegou dúas ou trescentas veces ao cadaleito e, de cada volta, botábase a rir con gargalladas que todos confirmamos como propias dun tártaro. Asistiron Carolina Otero e Alvhild, impresionantes: disque viñeran por desmentir que coñeceran ao defunto, mais andaren con retesías, tirapuxas, a botarse sátiras sen paranza. Empezou a flotar coma un aire de farsa cando algúns vimos que tamén nos acompañaba Porviso. Clareémolo: non é que non xacese no cadaleito, que si, que, tranquilos, víase ben morto nel, senón que Porviso paseaba, con aqueles seus ollos de congro inconfundibles, transmutado en xente, a rirse comedidamente, a falar do que lle viña a boca e, ao remate, indo connosco tomar unhas tapas pola Festa do Marisco -rexeitou as nocras-. Coma se estivese vivo, ou estándoo, comeu, bebeu e riu. Quixemos pór en claro a cuestión e collemos unha das necrolóxicas na que se lía: Atlántido Do Castriño e Aldemundo, que é como pon no DNI, alias Porviso, que apareceu afogado no alto dos cons do Pombeiro, seco e salgado, etc., e dixémoslle: «-A quen metiches no ataúde?». Contestou, retoricamente, cun brazo enriba do meu ombreiro, con impostura, cun sorriso de grandísimo pillabán: «-O morto son eu. Nestes tempos de confusión, de perda de identidades, nos que se esquecen os porqués da historia, nos que as linguas que falo están a desaparecer, nos que eu entro na parte do auto odio, nos que os paxaros tíranse ás escopetas, xa non pinto nada». O mais lelo, ou parvo de vez, do grupo, que non fun eu, dixo, admirado: «-Que pena, canto poderías axudar a recuperar a Nación, que gran político darías». Mentres se enchía de viño, que tamén lle afecta, botábase a rir e, pesándome xa de máis no ombro, escoitóuselle, para só dous ou tres: «-Lévana clara os meus múltiples fillos bravos cando queiran facer a proba do ADN no meu cadáver de congro». De alí a un pouco, falou que se ía: Agustina e Alvhild estábano a esperar nun Rolls Royce de 1936, tan suxestivas, con cadanseu ramo de rosas vermellas. Abrazounas e mandoulle ao condutor tomala ponte que sae do Castriño. Non sei se collerían pola de Cuba ou pola da Arxentina. Coma sempre.