Javier y Óscar son gemelos y curas

YES

OSCAR CELA

Dos gotas de agua hasta en la vocación. Este par de hermanos idénticos comparten hasta el oficio divino. Tienen los mismos gustos, las mismas aficiones y solo los diferencia el Dépor. Una auténtica pasión para uno, que no lo es tanto para el otro

07 mar 2020 . Actualizado a las 08:55 h.

Sí, Óscar y Javier Santiago Sanmartín son gemelos, pero también curas. Una combinación nada habitual en estos tiempos que corren, pero es lo que tiene nacer al mismo tiempo, que une para siempre. Y si encima cuenta con el beneplácito del de arriba, la unión se hace divina. Ambos se criaron prácticamente en su parroquia natal, San Nicolás de Neda, en Ferrolterra. Allí, los dos fueron monaguillos y la pandilla de amigos «sempre era de estar en torno ás actividades da igrexa». Javier (en la imagen, de azul), fue el primero que recibió la llamada de la vocación, pero en cambio, Óscar se le adelantó y se ordenó antes que él: «Cando estaba en segundo de carreira de Estudos Eclesiásticos, saínme do seminario. Ese ano, era o primeiro de Óscar. Eu funme porque había dificultades na familia. Tiña máis posta a cabeza no que había na casa que nos estudos», confiesa Javier, que reconoce que durante el tiempo que estuvo fuera del seminario, unos cuatro años, se sacó el título de Hostelería: «Cociño moi ben», bromea antes de explicar que hizo de todo, «dende repartir bombonas de butano ata pinche de carpinteiro».

Durante el tiempo que Javier se dedicó a cultivar otras disciplinas, Óscar continuó con sus estudios. La vocación le vino cuando ya tenía trabajo estable: «Antes de ingresar no seminario, eu aprobei o exame da Bazán, o que é Navantia hoxe. Traballei de soldador e nos veráns nos que xa estaba no seminario seguía indo. Estiven alí ata o ano 98 e ordeneime ao ano seguinte», asegura Óscar, que reconoce que su padre no se tomó muy bien al principio que dejara su trabajo por meterse a cura. «Levouse un pau comigo porque a ilusión del era verme colocado. Xa entrara en Bazán e xa tiña coma quen di a vida solucionada. Entón eu díxenlle que ía entrar no seminario, pero que non saía da empresa tampouco e así sentiuse máis tranquilo, porque sempre podería volver a onde estaba», asegura Óscar, que también desvela que otro de sus hermanos estuvo en el seminario menor: «Pero que esteas alí non significa que acabes facendo a carreira», puntualiza, como así fue finalmente en este caso.

Este par de gemelos de 48 años reconocen que las diferencias entre ambos en cuanto a forma de ser y gustos son mínimas: «En case todo somos iguais, excepto nun detalle moi importante. A el [por Javier] non lle gusta o fútbol e a min si. Eu son do Dépor», asegura Óscar, que le echa en cara a su hermano que no le acompañe a verlo a Riazor: «Se fose el iría, pero como non quere ir... ».

Durante estos más de 20 años de sacerdotes, siempre estuvieron en distintas parroquias. Óscar ahora está en Guitiriz y lleva diez parroquias más -once en total-, y Javier en San Sadurniño, que compagina con otras cuatro, pero eso no les impide juntarse todos los lunes: «É cando collemos libre entre comiñas para ter un pouco de tempo para nós. Imos ao arcebispado a facer xestións administrativas e procuramos ir xuntos e despois tamén imos ver á familia», comentan, antes de explicar que el día a día con tantas parroquias se hace complicado: «Nalgunhas teño ritmo quincenal, un domingo vou eu e o outro vai a relixiosa e fai a celebración da palabra de Deus. E despois, as parroquias máis pequenas teñen misa unha vez ao mes. Por semana teño aquí en Guitiriz, pero non pode ser noutros sitios porque teño enterros e non se poden programar. E despois está o problema nos invernos nos que as tardes quedan en nada. Entón é imposible», reconoce Óscar, que más de una vez ya le tuvo que pedir ayuda a su hermano.

UNA BODA EN UN AÑO

De entierros saben los dos mucho. Incluso decir perfectamente cuál es la temporada alta: «Xaneiro, febreiro e despois novembro, o propio mes de defuntos. Pero o ano pasado non sei que pasou que en xullo tivemos moitísimos. Bautizos poucos e vodas menos», asegura Óscar, que confiesa que de las once parroquias que lleva tan solo tiene previsto celebrar un enlace matrimonial el próximo año: «E bautizos van saíndo, pero teño unha media de doce ou trece en todo ano», dice quien constata la caída demográfica en la Terra Chá donde trabaja.

De la película Los dos papas, Javier se desvela como un defensor de Ratzinger: «A película está moi ben pero é tendenciosa. No sentido de que a imaxe que dan do papa Benedicto non se corresponde coa verdade. Aparece como que estaba apartado do mundo, que comía el so e cando comen xuntos a pizza parece coma se fose unha cousa extraordinaria... Pero se cando el era cardeal comía tamén as pizzas nos postos que había nas rúas?», dice mientras destacan una recepción con el Papa Francisco: «Falamos con el. Moi ben, moi cercano, campechano. Unha cousa que nos sorprendeu é que foi nestas audiencias xerais que ten os mércores e destacamos que era como se non tivera présa, sabendo que ten que atender a moita máis xente, pero non, parouse alí con nós. O tempo que nos dedicou, non so a nós senon a toda xente que estaba alí. Foi admirable. Nótaselle moito o carácter latino», reconoce Óscar.