Coitelos

Diego Ameixeiras

SOCIEDAD

01 ago 2011 . Actualizado a las 06:00 h.

Parécelle que hai algo balsámico neses programas de televisión. Algo que convida a deixar a mente en branco, a concentrarse na locuacidade duns tertulianos que semellan estar a piques de chegaren ás mans. Nin sequera sabe moi ben do que falan, pero os homes defenden as súas posturas cunha inusitada vehemencia, deixando caer alusións persoais mentres din querer verse as caras en futuros debates. Aurora P. G mira a pantalla e consegue baleirarse. Non se trata dunha sensación menos agradable que pechar os ollos ou tapar os oídos para transportarse a unha praia deserta, lonxe dese pequeno apartamento onde só pode imaxinar a liña do horizonte dende un balcón con vistas a un sucio patio de luces. Mentres os tertulianos berran con xestos desencaixados, exhibindo músculos, tatuaxes e diversas operacións plásticas, é como se por un momento conseguira instalarse nun estado hibernatorio, incrementado pola extensión do sofá e a calor abafante que se vai pegando ás paredes igual que unha lámina de plástico derretido.

Mira o reloxio: case a unha e media da madrugada. Aurora P. G preme unha tecla calquera do mando a distancia e saúdaa un home groso e bigotudo, vestido de cociñeiro. Non é a primeira vez que se lle aparece a esas horas da noite, poñendo sobre a mesa unha oferta desas que non se poden rexeitar. O home anuncia unha colección de coitelos máxicos capaces de seccionaren carne conxelada. Unha vez máis, Aurora P. G deixa pasar o tempo contemplando a actuación dese home ante un público entusiasmado. Nada se lle pode resistir a eses magníficos coitelos. Latas de refresco, madeira, parafusos, metais. O mango está especialmente deseñado para o confort da ama de casa. A folla, reforzada cos últimos avances tecnolóxicos, fabricouse co mellor aceiro inoxidable. Hai xente que afirma estar vivindo unha nova vida grazas a Miracle Blade III.

É certo que dorme mellor, pero ultimamente Aurora P. G nota que os efectos ansiolíticos do Orfidal empezan a aminorarse. O silencio da madrugada provócalle angustia, por iso todas as noites busca o sono arrolada co volume do televisor. Érguese do sofá e arrastra os pés ata o dormitorio. Espida diante do espello, volve comprobar que nos últimos meses perdeu cinco quilos. Aínda non é unha delgadez extrema, pero provócalle a sensación de estar observando un corpo que non lle pertence. Ponse de perfil e conclúe que a curva das nádegas empeza a converterse nunha superficie plana que xa se confunde coa fraqueza das pernas.

Leva xa vinte minutos deitada na cama, cos ollos abertos na escuridade, cando escoita abrir a porta do domicilio. En consecuencia, contráeselle o peito coma se acabasen de golpearlle cun puño a caixa torácica. Coñece aquel ruído de chaves que sempre se mestura coa tos seca e ronca do seu home, propia de fumador compulsivo. Sabe tamén que sería capaz de distinguir eses pasos que se arrastran polo corredor aínda que se mesturasen co estrondo dunha cabalería. Dá media volta e agarda a que o home entre no dormitorio. Nunca tarda. A cerimonia sempre é a mesma. Fai unha parada na cociña, detense no cuarto de baño e introdúcese na cama sen espirse. Iso provoca na outra banda do colchón un movemento semellante ao dun terremoto.

O home voltea o corpo e empurra a Aurora P. G fóra da cama. Lanzala ao chan violentamente é o novo costume que adquiriu nos últimos días. Sobre a alfombra, Aurora P. G logra conciliar o sono unha hora máis tarde, mentres pola fiestra empeza a divisarse un incendio de pequenas dimensións.

CAPÍTULO I