Lidia Cao: «Mola que a xente vexa un mural e xa recoñeza a túa firma, incluso en Noruega»
SANTIAGO
La artista, criada en Ordes, pinta este mes la fachada del IES de Sar, el instituto de Santiago donde estudió. La joven, cuyos murales ya se admiran por distintos países, despide un año en el que ha dibujado en Guinea o Hong Kong
17 dic 2023 . Actualizado a las 10:32 h.Con el anticiclón, Lidia Cao pudo retomar esta semana el mural que realiza en el IES de Sar de Santiago. «Que Baldo Ramos, o vicedirector do instituto no que estudei bacharelato artístico, me chamase para facelo foi un orgullo. Cando eu estaba aí moitos comentabamos que nos daba pena que un sitio de arte fose gris. A fachada na que pintei era, ademais, a que todos desexabamos», afirma agradecida esta santiaguesa de nacimiento, criada desde niña en Ordes. «Neste caso, levei o mural ao persoal. É unha metáfora das andoriñas, da liberdade. Ti colles o coñecemento na escola, pero onde te formas é fóra. Aínda que te sentas un pouco perdido, fas o teu camiño. Iso foi o que me pasou», asiente con humildad una artista cuyos murales se admiran por distintos países.
A sus 26 años, no se recuerda sin dibujar. «Debuxo dende nena, ademais de animais como cans ou aves, figuras e rostros, case sempre femininos, algo que me sae natural. Eu crieime moito coa miña nai. O meu primeiro retrato foi dela.. Sempre preferín quedarme debuxando que ir de festa. Gañaba tempo para o que me gustaba», razona sobre su férrea vocación. Tras estudiar en Santiago, se forma en la Escuela de Arte Superior de Diseño Pablo Picasso de A Coruña, mientras asiste en Ordes a la explosión del arte urbano y descubre en cursos el mural. «Para o traballo de fin de grao fixen eu xa un. Dábame respecto, pero quedei contenta. A partir de aí, tiven a sorte de que xa me fosen chamando. Todo fluíu», admite, y apunta que en el 2018, ya como autónoma y con el carné de grúa, afronta en Vigo el reto de su primer gran mural. «Foi nun muro de 400 metros cadrados. Nin visualizaba o que era. Impoñíame, pero o traballo atrapoume, pola súa chispa, certo risco e por todo o que rodea traballar na rúa», defiende.
Desde ese año comienza a sembrar de talento distintos concellos, como Teo, donde pinta a las hermanas Aurora y Manuela Liste, víctimas de la represión fascista. «En Santiago debuxei na entrada da Casa do Neno, en San Lázaro. O dono da fachada dixo que a súa filla, á que lle gustaba o meu traballo, quixo que pintase eu. Iso nunca antes me pasara... Algo tamén fermoso foi empezar a recibir por redes debuxos de nenos, reinterpretando murais. Gústame que a temática das miñas obras non sexa evidente, que cada un teña a súa idea. Moitos compártena comigo na rúa ou pregúntanme se podo pintar a algún familiar», aclara riendo.
«Mentres debuxaba en Ontinyent, Valencia, achegouse unha señora maior e pediume se podía incluír no mural unha libélula, o insecto favorito dunha filla que morrera. Pensei que non mudaba a mensaxe e, sen dicirllo, debuxeina no fociño dun can. Non imaxinaba a repercusión. Á señora funme sen vela, pero enviáronme un vídeo seu dándome as grazas. Xa presume de que o mural tamén é seu, e iso emociona. É importante deixar algo co que os veciños se sintan cómodos, non agresivo», señala.
«Outro gran logro é cando te eloxia xente destacada do sector, como unha alemá, Hera, unha das muralistas máis coñecidas, que me escribiu por Instagram porque quería colaborar comigo. Non o cría. Ata pensei que era unha conta falsa», evoca. «Algo que tamén mola e me alegra, polo que supón para o selo do artista, é que xente descoñecida che diga que ve un mural e xa recoñece a túa firma. Pasoume incluso nunha illa de Noruega, onde a un matrimonio lle ensinaron varios artistas para pintar nunha casa e seleccionáronme; coñecían o meu estilo», resalta, explicando que muchos trabajos le llegan a través de redes o por recomendaciones de otros artistas.
«Este ano non parei. Pintei en Villarreal o meu mural máis alto, de cinco plantas e media. Eu, que sempre fun tímida e me daba receo saír fóra polo idioma, expuxen nunha galería en Singapur e pintei en Guinea ou Hong Kong. Vivín, ademais, momentos máxicos, como o de debuxar unhas andoriñas en Torrellas, Zaragoza, sen saber que había un niño no muro ou evocar a emigración forzada nunha rúa catalá onde resultou que todos eran emigrantes, e se volcaron co mural. É unha satisfacción deixar esa pegada», reflexiona tras solo cinco años de carrera. «Polas conexións agora vivo en Madrid, pero sempre volvo», asegura. «Teño un reto, levar á miña nai a ver todos os meus murais», añade feliz.