O diputado de máis idade do Parlamento Galego di que cando pasa moito tempo lonxe do escenario ou da tribuna, bota de menos a descarga de adrenalina
01 sep 2020 . Actualizado a las 10:07 h.E difícil manter moito tempo a vista nos seus ollos azuis, moi azuis. E iso que transmiten moito. Xosé Luis Rivas, Mini, (Begonte, 1951), aplica unha miga do seu innegable magnetismo de mestre e músico na entrevista.
-E vostede o parlamentario de máis idade. Como o leva?
-Gustoume ter dezaoito aos dezaoito e agora que teño 69, gústame ter 69. O malo é cando quen ten 69 quere ter trinta, por exemplo.
-E iso de «Mini», seguro que todo o mundo sabe a que ven, pero eu non.
-É un alcume que me puxeron cando era mozo. Daquela montamos un grupo de rock, aínda que non sabiamos tocar a guitarra. Tomabamos un porrón de sidras nun bar que se chamaba Truman. Ao grupo lle puxemos The Trumans e cada un puxo un alcume. A mi tocoume Minibarbi e de aí, Mini.
-Minibarbi?
-Era o máis novo e non tiña barba case.
-Quedoulle un trauma, entón, e dixo que tería barba toda a vida, ha, ha.
-Ha, ha. Non, o da barba foi unha cuestión de rebeldía. Daquela tiña ese significado.
-Agora é indisoluble da súa imaxe. Nunca a quitou?
-Dende os dezaoito anos levo barba. So a quitei cando fun a mili e cando saíu Fraga do goberno .
-...
-Si, era unha cousa que tiña comigo mesmo. Cando a cortei, miña muller non me coñecía. E os fillos tampouco.
-Cantos ten?
-Tres fillos e dúas netas.
-Iso de ser avó...
-É unha delicia, algo especial, que non se entende ata que os tes. Dis que é unha necidade cando outros cho din, e o día que ves esa cousiña pequena que é filla do teu fillo, o da túa filla... Cóllello e empezas a ser avó que é outra cosa distinta de ser pai.
-Como se presenta a lexislatura?
-Dura.
-Dura, a anterior; nesta teñen moito máis respaldo.
-Pero é unha responsabilidade maior. Nós queremos ser alternativa de goberno, e o merecemos. E o país ten dereito. Queremos mostrar un proxecto aberto e compartible. Hai que fiar fino.
-Pero a xente sempre lle da a maioría ao mesmo.
-Ese é o grande reto. Nós temos que afianzar o noso electorado, pero convencer tamén ao do Partido Popular, que forma parte dese país que nós soñamos. Hai que facer que constrúan con nós.
-Cando era mozo, imaxinaba que Galicia estaría así no 2020?
-Eu son un cativo criado no franquismo. Fíxeme de esquerda e nacionalista porque, cando cheguei a escola como mestre, vía miseria, a persecución lingüística, os alumnos que eran silenciosos porque non sabían falar en castelán. De aí ao nacionalismo e a esquerda hai moi pouco camiño. Eu ideoloxiceime máis pola canción, pola literatura. O país que eu soñei é o país que facía xustiza coa xente do rural.
-Se o presidente fora vostede, cal sería o seu primeiro decreto?
-Sería sobre a principal ferramenta que ten este país: a lingua galega. Hai que normalizar o normal. Este é un país afable, acolledor, pero tamén ten necesidade de afirmar o que ten. A nós, dicíasenos: «Habla bien»
-Segue a traer a guitarra ao traballo?
-Si. Cando teño bronca, cando me cabreo, veño para este curruncho e toco.
-So?
-Si, so. Agora a canción para min é unha cuestión íntima.
-É máis emocionante saír ao escenario ou a tribuna do hemiciclo?
-É distinto. No escenario mostras soños, anacos de poesía, arte. Aquí o que mostras é país descarnado.
-Xa non se pon nervioso.
-Eu son tímido de natureza e sempre hai algunha descarguiña de adrenalina, que tamén te fai dependente. Cando pasas moito tempo sen ela, fáltache algo.
-Cando era pequeno, que quería ser de maior?
-Militar. Ata os 16 ou 17 anos quixen ser militar. E logo fun a mili e dixen que non, ha, ha.
-Celta ou Dépor?
-Non me gusta o fútbol. Pero prefiro os equipos que súan a camiseta. O Boimorto, por exemplo.
-Elixa catro palabras para vostede.
-Non sei... Contraditorio, soñador... Nada metódico e heterodoxo.
-Como definiría Galicia en poucas ideas?
-É un país amable para vivir, que produce de todo, un país vello que por iso non di nin si nin non pero que sabe perfectamente se sube o se baixa da escaleira. Aquí entendíamos perfectamente o que quería dicir Rajoy.
-Que é o máis bonito que vivíu sobre o escenario.
-Eu teño visto chorar xente, moita. Sobre todo na emigración. Recordo en Suíza, Alemania ver a xente chorar e ter que mirar para outro lado porque senón cortábaseme a voz.
-E na política?
-Unha vez tiven que meterme nunha maleza para que non me viran chorar cando fixemos o primeiro acto de desagravio aos paseados de Boimorto. Veu unha señora a dar as grazas porque dicía que xa podían ir coa cabeza ben alta.
-Bota de menos aqueles tempos efervescentes do final do franquismo, a Transición...
-Non. Era moito fume. Dende o escenario vías 3.000, 4.000 persoas... Samil, por exemplo, rendido aos pes de Fuxan os Ventos. Baixabas e viñan falar contigo... e era fume. E a realidade o mostrou.
-Que lle gusta facer cando ten tempo?
-Música, poesía e a horta. Teño media hectárea ao redor da casa e sete ovellas que me dan uns años estupendos.
-Ten un lugar favorito?
-A serra do Bocelo. Está chea de historia.
-Unha canción.
-Alegría da criaçao, de José Afonso.
-Que é o máis importante na vida?
-Vivir con honestidade.