«Hai que esperar a ver o que se move no matorral, e mentras non disparar»

GALICIA

Los cazadores apelan a la responsabilidad del que sale al monte para acabar con los riesgos: «Non se pode tirar contra o que non se esté vendo» aunque se pierda la pieza

16 dic 2009 . Actualizado a las 02:00 h.

Nadie quiere entrar a valorar el trágico caso de Cabana de Bergantiños, donde el pasado domingo murió un cazador abatido en el monte por un compañero de cuadrilla, ya que está siendo investigado por la autoridad judicial. Sin embargo, Manuel López, presidente de la Sociedade Clube de Caza e Pesca de A Fonsagrada, tiene claro que «cando un home mata a outro cun disparo de escopeta, e salvo resbalóns, un tropezo desgraciado, que salta o seguro, ou outro accidente, prodúcese unha neglixencia total por parte de quen leva a arma».

Algo similar piensa Manuel Martínez, máximo responsable de la Sociedad de Caza de Portas, que recalca que hay una norma insustituible en este deporte: «Non disparar sen ver ao que se dispara, nunca, como ninguén pecha os ollos cando leva o coche». Martínez admite que aún se dan ejemplos de gente que tira a bulto a la maleza cuando percibe movimiento, y que un 90% de las veces no ocurre nada, pero que otras ha habido incidentes, aunque no trascienden porque no hay heridas o consecuencias graves sobre personas -sí muerte de perros o de animales que no está permitido matar-. «Hai que esperar a ver o que se move no matorral, e mentras non disparar. Porque pode pasar que vas disfrutar dun día de natureza e volves cunha caixa de madeira», advierte.

«O que se move no monte -insiste Manuel López- tanto pode ser un corzo como un can, unha vaca ou un paisano collendo setas. Nin por vexetación nin por néboa. Non se pode tirar contra nada que non se esté vendo perfectamente. A peza volve outro día, o paisano non. Ante calquera dúbida, non disparar», concluye tajante López.

Un aspecto sobre el que incide sin cansarse también José María Gómez Cortón, presidente de la Federación Galega de Caza, que recuerda que «non se pode disparar hacia dentro do monte, sempre aproveitando un claro, onde se espera a peza. Debe terse moi clara a traxectoria do tiro, de tal forma que se se falla a munición queda enterrada. Por iso é importante que a arma esté nun ángulo descendente».

«Responsabilidade persoal, cabeza fría e sentidiño». Los cazadores coinciden en que estos son los pilares básicos que deben guiar la salida al monte. No se trata de que tras los siniestros mortales exista un déficit de legislación. «Se hai algo regulado nesta vida é a caza», confirma Gómez Cortón, que anota que el año pasado hicieron un cálculo aproximado y que había unas 18 leyes, normas y reglamentos que pesaban sobre la actividad del cazador. «Todo -subraya- está fixado: día, hora, especie, sitio, munición... Pero a clave final é a prudencia, saber estar, o emprego que se fai da liberdade individual». Si el animal sale del matorral al claro por otro lado, «lonxe da miña posición, o deixo para o compañeiro ou que marche, xa volverá. Isto non é unha competición, non se trata de superar ao colega, só é un exercicio de superación cun mesmo», afirma Gómez Cortón.

Martínez asegura que a veces se vulneran las reglas más básicas como al usar balas en caza menor -solo están permitidos los perdigones- con el consiguiente aumento del peligro. Una bala perdida «non só pode matar a alguén situado a tres ou catro quilómetros, senón rebotar con terribles consecuencias», advierte. En esta línea, y de nuevo apelando a la responsabilidad personal, Manuel Martínez cree que, al dar por sentado un riesgo mínimo, el cazador relaja la vigilancia y cae en un exceso de confianza.