Unha muller chamada Vera Caulder

O último día detivéronse a descansar nunha aldea pantasma, media ducia de casas de adobe deshabitadas que non resistiran a furia das chuvias torrenciais. Chegaron por un camiño que serpeaba entre as matogueiras e seguiron ata unha chancela onde o efecto dun desprendemento deixara na terra o debuxo dun lóstrego. Alí sobrevivían os restos doutra casoupa, erguida á marxe do resto. No prado lindeiro, onde agora se poderían apañar un cento de gavelas de estrume, había un pozo e un muíño de vento escangallado. Sanders e Miller buscaran un lugar fresco.

—Estás a tempo de liscar sen que che pase nada —dixo Sanders—. Brady chegará antes da noite para liberarme.

—Por que estás tan seguro de que poderá con nós?

—Ti non moverás un dedo por Perla. Sairás correndo en canto Brady baixe co seu cabalo pola faldra dese outeiro.

—Esqueces que teño outra opción, Sanders.

—Matar a Perla?

—Podería facelo agora mesmo. E en dous días chegaría contigo a Yuma.

Sanders soltou unha das súas habituais gargalladas burleiras.

—Non te atreverás. Para acabar con Perla Juárez terías que ser un home de verdade. E ti es un criqueiro.

Miller desfíxolle os nefres cun puñazo. Era certo que matar a Perla era a única saída que tiña. Brady estaba a piques de alcanzalos e chegara o momento de facelo. Non podía pospoñelo máis. Camiñou de vagar ata a casoupa solitaria. Sabía que Perla estaba dentro. Levaba o Winchester preparado e suábanlle as mans, a fronte, o peito. Ao entrar viu que a muller erguía a súa figura de costas ante un alxibe. De alí saía unha gabia pola que xa non correría a auga que faría medrar o millo ou os feixóns, nunha terra onde alguén vira pasar a vida coa serenidade que agora lle faltaba a Miller. Acariñou o gatillo do rifle. Amodo, moi amodo. Coma se fose un froito delicado.

—Por que non disparas dunha vez?

Perla virouse con tranquilidade e viu que Miller baixara a arma.

—Non podo facelo.

Miller notou que se lle humedecían os ollos. Os seus movementos volvéronse torpes. Perla estendeu os brazos igual que as ás dunha ave antes de emprender o voo.

—Nesta casa viviu a miña amiga Vera Caulder. Despois das chuvias, cando a aldea quedou impracticable, marchou a Santa Cruz. Alí comezou a traballar en Las Espuelas. Bailaba todas as noites para os vaqueiros que chegaban de Villa Leone. Cantaba, tocaba a guitarra e servíalles copas. Ata que Tim Brady entrou pola porta e decidiu que era da súa propiedade. Forzouna durante toda a noite no cuarto dun hotel e logo quixo levala a Sun City. Pero Vera negouse. Pola mañá apareceu morta na pía dos cabalos.

Miller escoitaba con atención.

—Disque antes hóubolle de rebendar a Brady o pescozo cun coitelo —seguiu Perla—. Estou segura de que debeu fallar por pouco. Trouxen o cadáver ata aquí e enterreino baixo uns salgueiros que había aí fóra. Pero as chuvias volveron arrasar con todo. As treboadas marcharon coa cruz e agora son incapaz de localizar a sepultura. Xa só me queda o consolo destas paredes, se é que conseguen manterse en pé a próxima vez que veña por aquí.

—Síntoo moito, Perla.

—Mellor lembrala onda este pozo. Cando a tiven diante dos meus ollos por primeira vez, hai agora un ano. Mirándome co seu fermoso cabelo negro recollido mentres se lavaba aquí mesmo á noitiña, estendendo o xabón polos brazos.

O silencio quedou roto polos berridos de Sanders.

—Preparádevos para morrer! Ese que vén por aí é Brady!

O xesto de Perla endureceuse.

—Vaite, Miller. Quero enfrontarme soa a esa mala besta.

CONTINUARÁ...

 

---

---