Non choven pans cocidos do ceo

O apache alonxouse cabalgando entre as sombras da noite, guiado pola claridade do luar. Levaba nas alforxas o cargamento que lle prometera Link Miller, o mangallón. Vinte carabinas do exército e dez revólveres. Perla e Miller fumaron en silencio e volveron entrar na caseta. Sanders durmía a sono solto nun curruncho.

—Así que agora te dedicas a venderlles armas aos indios.

Miller bocexou. O xesto revelaba un cansazo profundo, unha inquietude imposible de agochar.

—Un negocio coma outro calquera.

Perla coñecía as últimas andanzas de Miller coa súa banda, un atraco frustrado á oficina do ferrocarril de Fairbank. Todos estaban mortos ou entre reixas. Miller era o único en liberdade. Por iso temía que Perla Juárez, ao chegar á mina, quixese darlle caza. A súa cabeza cotizábase a bo prezo.

—Non choven pans cocidos do ceo. Son malos tempos. Diría que ata me parece unha idea aceptable.

—Debíallo a Antílope Solitario. Salvoume a vida. Apañei unhas febres de sete estalos despois do desastre do ferrocarril e non podía nin mover as pernas. Botei unha semana no seu poboado ata que me recuperei. Pero o meu corpo xa non é o mesmo.

Sanders comezara a roncar coma un bisonte. Miller chascou a lingua varias veces e os bufidos desapareceron. Perla agradeceu a eficacia do remedio. Agora só se escoitaba a respiración profunda daquel bandido. A cazarrecompensas preparouse para pasar a noite. Sentou no chan, estirou as pernas e acomodouse contra o muro, coas mans na caluga.

—Non lembro descansar sen que a cabeza traballe —dixo—. Pero supoño que a estas alturas xa é imposible.

Pareceulles presentir o son duns cascos de cabalos, lonxano pero recoñecible. Serían tres, quizais catro. Homes vingadores. De alí a pouco, no entanto, o silencio volveuse máis concluínte, coma se quixese desmentir de vez aquela ilusión. Era unha falsa alarma. Miller quedou entón pensando nas palabras de Perla.

—Ese castrón de Tim Brady non se andará con panxoliñas. Sanders é un dos seus. Inexperto e algo toleirón, pero sen medo a nada. Un parvo atrevido. E iso gústalle a Brady. Nalgún momento virá para rescatalo e daquela terás un problema de moito pendello, rula.

—Estareino agardando.

—Pénsao ben, Perla. Deberías ter algún tipo de protección ata chegares a Yuma. Hai moitos perigos aí fóra para unha muller soa. Non cres?

A resposta tardou en chegar. Miller botou a noite lembrando historias de tiroteos e borracheiras mentres Perla escoitaba sen abrir a boca, concentrada nos seus pensamentos. Estaba remoendo o acontecido nas últimas semanas. O sufrimento, a dor, a carraxe que a mantiña en pé por aquel territorio hostil. Miller toqueneaba cando a cazarrecompensas lle ofreceu unha porcentaxe dos cartos por entregar a Sanders.

—Un trinta por cento. Innegociable.

Miller aceptou. Durmiron un par de horas e saíron ao raiar o sol. Sanders ía detrás, facendo chanzas da parella que o escoltaba agora camiño da cadea. Perla seguía tan calada como a noite anterior. Ata que decidiu falar.

—Escoita, Miller. Ben sei que se entregas a Sanders sen min conseguirás a amnistía. Así o recolle a lei. O perdón dos pecados. Como fixo Bud Kennedy levando a Joe Boetticher ao shériff de Maricopa. Daquela non tentes pasarte de listo comigo. Está claro?

Cabalgaban por unha pradeira envolta na voaxa, habitada por chumbeiras e prantas de incenso. Miller asentiu.

—Ten coidado co que fas ou notarás un buraco entre as cellas —engadiu Perla.

---

---