O western do verán: comeza a saga Perla Juárez
11 ago 2022 . Actualizado a las 15:35 h.A posta de Henderson sucumbira días atrás ao ataque dos apaches. No curral, onde debían descansar os cabalos da remuda, durmía Bill Sanders entre os restos do incendio. Non era un mal refuxio para pasar a noite. Perla Juárez espertouno empuñando o seu 44 de canón longo. Tras varias xornadas de busca, por fin conseguira localizalo. O foraxido, co sombreiro cubríndolle os ollos, non puido opoñer resistencia.
—Rematou a festa, Sanders. Agora tócache acompañarme a Yuma.
—Antes preferiría que me convidases a un grolo de whisky. Ou só bebes esa cervexa de millo que toman os indios?
Perla púxolle as esposas e montaron nos cabalos. O sol da mañá refulxía sobre as matogueiras do deserto, alén dos álamos calcinados que arrodeaban os muros de adobe. Sanders matara un home desarmado, un vendedor ambulante que se desorientara nunha valgada. Tiña que pagar por iso. Cabalgaron durante todo o día, pero Sanders non semellaba afectado polo seu destino.
—Debería quitárseche ese sorriso tan parvo da cara -díxolle Perla-. Terás dereito a un xuízo xusto, pero en menos dunha semana estarás colgado na forca.
Sanders non deixaba de mirar para os outeiros. Tiña a esperanza de que aparecesen uns puntos negros ao lonxe, descendendo polas ladeiras a mercé do vento. Algúns dos seus amigos ao rescate.
—Aínda non me podo crer que unha cociñeira tan experimentada coma ti non siga fritindo filetes de búfalo canda Big Sullivan.
—Ti tamén cambiaches de oficio. Antes só roubabas gando. Agora dedícaste a matar inocentes que se che cruzan polo camiño.
—E estou moi honrado de caer en mans da primeira muller cazarrecompensas de Arizona. Coñeces a Tim Brady? Acabará contigo, rula. Haste arrepentir do que estás a facer por uns miserentos dólares.
Sanders soltou unha gargallada. Perla Juárez sentiu un arreguizo que lle percorreu o fío do lombo, unha corrente eléctrica que a obrigou a esporear o cabalo. Aquel nome, Tim Brady, só podía significar unha cousa: vinganza. Sanders mirouna con ollos acuosos, unha sucia mestura de aversión e desexo. Non soubo interpretar a reacción da muller cando viu que apertaba a queixada con aire desafiante. Pensou que o xesto sería unha consecuencia do medo; aínda non chegara ao intre de descubrir que se trataba de algo moi distinto. Agora estaba máis ocupado imaxinándoa entre os seus brazos, espida á sombra duns piñeiros, ofrecéndolle a súa boca humedecida polo mezcal. Nada semellante ao esgarro que Perla Juárez, en resposta, lle chantou nos fociños.
—Mala rabia te coma, piolloso.
A tarde pasou rápido. Rochas, desfiladeiros, chairas. Un puma patrullando os seus dominios. A noite sorprendeunos nas inmediacións dunha mina abandonada e cabalgaron ata o lugar. Había estruturas enferruxadas e madeiras podrecidas por todas partes.
—Durmiremos aquí —ordenou Perla.
Ataron os cabalos e entraron nunha caseta. Sanders estaba doente por liberarse das esposas, pero Perla non accedeu a quitarllas. A muller prendeu un misto na escuridade e iluminouse ante ela a faciana granítica dun apache. Levaba un sombreiro de copa e estaba sentado nunha cadeira cunha carabina no colo, metido no seu mundo. Pola dereita, de súpeto, apareceu un tipo moi alto armado cun Winchester. Un mangallón cheirento coas pernas tortas que debía medir uns seis pés e medio, se cadra máis. A diferenza do apache, e polo xeito en que dirixía o rifle, a este si que lle importaba a visita da cazarrecompensas.
—Que alegría atoparte de novo, Perla. Tira a arma ao chan.