El menú semanal que le da la vida a Teresa

Rocío García Martínez
rocío garcía A ESTRADA / LA VOZ

A ESTRADA

miguel souto

Cuando la osteoporosis empezó a deshacer su esqueleto la estradense perdió el apetito y las ganas de cocinar

18 may 2018 . Actualizado a las 13:34 h.

María Teresa está entre la legión de singles que creen que cocinar para uno solo no vale mucho la pena. Por eso nunca fue mujer de fogones ni invirtió demasiado tiempo en recetas elaboradas. «Eu de bocadillo non son. Gústame un prato de comida. Pero cociñar para un só parece que non presta. Cando cociñaba facía un bisté ou unha tortilla...», explica. En cuestión gastronómica, María Teresa nunca se complicó mucho la vida.

Pero la vida se le complicó sola cuando la osteoporosis que arrastra desde hace casi tres décadas empezó a manifestarse en forma de fracturas diversas.

Una rotura en el pie izquierdo sacó el problema a la luz hace ahora 27 años. Un día resbaló en el campo y se lo tuvieron que enyesar. «Pasou un ano e aínda non camiñaba. Tivéronme que poñer noventa inxeccións de calcio, que senón non ía», recuerda.

Ese fue el primer episodio de su particular calvario. Siete años después, bajando unas escaleras, se torció el otro pie y lo rompió. «O nocello dobrou todo e o pé quedou mirando para o outro lado. Estiven mes e pico no hospital, pero desa operación nunca quedei ben. O pé nunca apoiou como tiña que ser», dice Teresa.

La estradense está convencida de que ahí está el origen de sus problemas en la cadera derecha y en la rodilla izquierda. En la cadera tuvieron que ponerle una prótesis. «Tíñaa desfeita», cuenta. De esa operación a la que fue sometida el 23 de octubre casi sale con los pies por delante. «A miña irmá Mari Carmen xa botaba contas do perdido», dice Teresa. «E eu tamén pensei que non saía dela», confiesa. No fue culpa de la operación en sí, sino de la trombosis simultánea. «A perna non espertaba e deu en poñerse toda negra. Eu tiña unha dor que non aguantaba. Entrei no quirófano ás tres e media da tarde e saín ás dúas da mañá. E tiven sorte. Se chega a ir o trombo ao corazón ou ao cerebro...», cuenta. La operación de cadera no se le olvidará jamás a Teresa. «Xa me avisaran, pero cando ves a radial e petan en ti coma nun ferro... non é unha broma», recuerda.

Con tantos problemas de huesos, Teresa ha pasado muchos días encerrada en su casa de Castrotión (Oca). El dolor le quitaba las ganas de salir y las de moverse. El apetito también escaseaba, así que ni se molestaba en cocinar. «Botei ano e pico na casa. Se non é pola tele toleo. A tele traballaba todo o día», recuerda.

Fue ahí cuando por prescripción médica y consejo doble de su familia y de Servicios Sociales se sumó al programa de envió de comida a domicilio Xantar na casa, que cuenta con treinta usuarios en A Estrada y 1.281 en toda Galicia. «Antes, a miña sobriña Elena ou a miña irmá Mari Carmen traíanme a compra e deixábanme aquí as cousas preparadas para facer a comida. Pero chegaban de volta e as cousas estaban alí porque eu non facía nin comía. Teño deixado ata a metade do leite que tomo coa medicación», cuenta. «Pasei moitas veces sen comer pola dor. O servizo este valeume a vida», dice.

La operación de cadera le devolvió la movilidad. «Non estou ben porque aínda me doe un xeonllo e o lombo, que teño tres vértebras desgastadas e iso xa me dixeron que non ten remedio. Só saio ata aí á eira e pouco máis, pero xa é algo. Non me podo queixar», cuenta. La mejoría le da cierto margen de maniobra, pero el servicio de comida a domicilio Teresa ya no tiene pensado dejarlo en la vida. «Iso de ningunha maneira», dice tajante. «Tráenme primeiro prato, segundo e sobremesa, e xa vén todo adaptado, porque teño un pouco de diabete. Se non, igual non gardaba a dieta», confiesa. «Ás veces non dou comido todo ao mediodía e deixo un prato para a cea, para non botalo a perder», explica.

Lo único que echa en falta Teresa es el pan de panadería. «Tráeno de molde e non me sabe tanto, pero non é problema. Unha veciña que se chama Minucha sempre me colle do outro e tráemo», cuenta. De lunes a viernes, la estradense vive feliz con su menú a domicilio. «Hoxe teño caldo. Outros días callos, fabada, lentellas... Eu non me ía poñer con tantas potas», reconoce.

No hay mejor comercial del servicio. «Estou encantada», resume Teresa. Con lo único que no puede competir Xantar na casa es con la inyección de ánimo que le da su hermana cuando, los fines de semana, aparece por la puerta con su pota bajo el brazo. Ese tipo de menú no se vende.