«Quero chegar nadando aos 100 anos»

Míriam Vázquez Fraga VIGO / LA VOZ

DEPORTES

M. Moralejo

Celia Iglesias se inició en el deporte a los 64 años y sigue compitiendo más de 20 después

29 jul 2018 . Actualizado a las 22:42 h.

Pasados los 60, Celia Iglesias seguía teniendo pendiente una asignatura que le había acompañado toda su vida. Cuando iba a la playa y se sentaba sin hacer nada, envidiando a quienes podían darse un baño en el mar sin el miedo que a ella le producía acercarse al no saber nadar. Hasta que uno de sus hijos la convenció para anotarse a un cursillo y comenzó una carrera que le ha llevado a conseguir más de 50 medallas.

Hoy, a punto de cumplir en agosto los 86 años, sigue yendo a nadar a las 8.00 tres días a la semana y a competir. «Antes tiña que esforzarme para gañar, agora por desgracia compito soa, pero sigo esforzándome. ¡Non me conformo con calquera marca!», asegura la deportista. Y eso que los inicios no fueron nada sencillos. «Quedei viúva moi nova e os fillos estaban fartos de verme sempre soa na casa. Un deles animoume a ir a clases, que mas pagaba el, e alá fun. Pero tiña moito medo, un medo que cando empezas na piscina semella que te vai empurrar cara abaixo», recuerda.

Su monitora fue su gran aliada. «Eu dicíalle que non ía ser quen de aprender e ela empeñouse en que si. E mira se aprendín, que acabei indo a campionatos», cuenta. Eso fue a raíz de su hijo, presidente del Club Máster de Natación de Mos que tiene ahora en ella a su integrante más ilustre. «Un amigo seu, monitor da piscina, díxolle que se estivera fixando en min e que aguantaba moito. ¡E así liáronme! Debía ter uns 74 anos».

Es consciente, según sus propias palabras, de que no es muy buena técnicamente. «Fáltame iso que só podes ter se aprendes de pequena, esa maneira de estirarte e dar os xiros que cando eu vexo noutra xente encántame», confiesa. Sin embargo, cuenta con sus propias armas. «Son moi responsable e disciplinada, moi esixente comigo mesma. Igual que o fun traballando coma unha negra toda a miña vida», dice. Aún hoy tiene animales en casa de los que se encarga y, entre eso y la piscina, no para quieta. «Cando quedei soa, con 18.000 pesetas que cobraba do meu home non podía pensar en min e pagar un cursiño era imposible. Só pensaba nos meus», cuenta.

Pasados los años, una vez que empezó a competir, no tardó en comenzar a hincharse de podios. «¡Tenme pasado cada cousa! Acórdome do primeiro campionato ao que fun. Fixéranme amiga dunha de Barcelona. ¡Pero logo gañeille na piscina e xa me miraba doutra maneira!», rememora. Desde aquellos inicios en los que se cruzaba con rivales que le ponían las cosas difíciles ha llovido y hoy es la única de su categoría. Reconoce que a veces la da un poco de apuro verse entre tanta gente joven. «As carnes céanche por un lado e polo outro e ti daste de conta, que non es cega, pero logo tamén pensas que elas van chegar á idade que tes ti», reflexiona.

Y también sabe que no muchas de esas competidoras llegarán en las condiciones que lo ha hecho ella. «A min a natación deume a vida, devolveume as ganas de vivir. É un deporte completo, no que moves todo o corpo. Para min foi unha mediciña», asegura. No es una impresión, tiene dos ejemplos claros. «Hai anos deume un ictus ao lado dereito e á hora e media xa movía os brazos e ás pernas. Foi grazas ao que levaba nadado. Os médicos quedaron asustados de que me recuperase así. ‘No se le ocurra dejar la natación’, dicíanme».

En su historial médico figura también una rotura de menisco. «O doutor dixo que á miña idade non se operaba, pero que a min mo ía facer para que puidese seguir nadando. E así foi», agradece. Llegaron a decirle que al tener las vértebras aplastadas, sin un corsé acabaría en una silla de ruedas. «Era mentira, aquí estou. Non sei como acabarei, pero espero chegar aos 100 anos e seguir nadando».