-Son temas moi apegados á realidade.
-Gústame falar da xente e contar historias complexas, nas que os personaxes sempre teñan algo que dicir, e que isto sexa actual. Personaxes que teñan profundidade e que se integran dentro da trama. Por outro lado, a realidade é complexa, e iso é o que quero retratar. Hai veces que temos relacións persoais que son mentira. Non todo é simple, creo moito nos matices particulares da vida. Outros dos temas que quixen reflectir é que moitas veces nos vemos rodeados de xente, pero que logo nos sentimos completamente sós. Hai momentos que igual non se entenden desde fóra, pero algo tan nimio como o primeiro aniversario lonxe da casa fai que te sintas completamente desarraigado, aínda que esteas con xente que te acolla de boa gana. Ese é outro dos problemas que sufre a xente que ten que emigrar.
-¿Como ve a súa carreira literaria?
-Esta é a miña primeira novela, así que de primeiras espero non quedar baleira despois de publicala. A lonxitude e a complexidade que requiren a súa escrita era algo que me daba moito respecto e moita vertixe, así que foi como un reto persoal, a ver se era capaz de escribila. Eu escribo continuamente, hai cousas que saen para adiante e outras que non. A rutina e o traballar son fundamentais. Hai dous anos decidín que este era un hobby moi bonito, pero que o quería tomar como algo máis serio. Desde aí, decidín aumentar o meu ritmo de traballo e manterme fiel a el.
