Os adeuses

Santiago Garrido Rial
Santi Garrido PICO DE MEDA

CARBALLO

10 ago 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

Hai moitos adeuses. Os máis fondos son os que se lle dan ás persoas queridas que se van, en parte ou para sempre. Como aos emigrantes de antes: así se chama (Os adeuses) a exposición de Martí Villardefrancos, que os retratou no porto da Coruña. Había moitos da Costa da Morte. Facianas como mapas da vida máis dura.

Hai adeuses discretos e inadvertidos: os das leiras, os da terra, os dos tempos dos agros que entroncan coa nosa Idade Media, que é unha idade eterna. Coñezo moito o caso dunha casa de Zas que segue botando millo de esfolla (xa bastante mérito ten), que ademais faino gran a gran, sen sementadora (foi un atraso, pero inevitable por usar o que se chama de fóra en vez do do país, polo tamaño), e que este maio, por primeira vez na súa pequena historia, contratou unha máquina desas que van co tractor e que fai todo o traballo de dous días en hora e media. Outra volverá en outubro a recollelo e esfollalo, cambio supremo: adeus ás rogas na beira das medas, a preparar os monllos, a botar a espiga no cesto, a empregar polo menos dúas semanas, chuvia mediante, e sacar adiante todo o traballo. En dúas horas, quitado o tempo que leva gardalo no cabazo -que non é pouco- a leira quedará limpa. A moitos daralle a risa ler isto, sabendo como sabemos que moitos labradores, ou ben deixaron os cultivos hai moito, ou ben asumiron a modernidade tamén tempo atrás. Pero iso non vale: os que levan toda a súa vida coas mesmas tarefas, por moito que aforren esforzos -e o seu dorido corpo vaillo agradecer- seguro que no fondo botarán de menos eses costumes vitais.

Tamén sei de quen deixou hai nada o carro das vacas...