Os nenos que non comemos

La Voz

CARBALLO

18 ene 2015 . Actualizado a las 05:00 h.

fóra de cobertura POR RAMÓN VILAR LANDEIRA

A vida de T. é tan intensa que a prudencia ou a vergoña allea, non o teño claro, aconsellan que me refira a el só pola inicial do seu nome. Todos debiamos ter sospeitado algo dende o día mesmo do nacemento. Súa nai, medio parente miña, por certo, púxose de parto un 22 de xuño de 1986. E fíxoo á mesma hora que Maradona metía a man para marcarlle a Peter Shilton un dos goles máis míticos da historia. Mentres que os arxentinos humillaban aos ingleses no Estadio Azteca, no Hospital Materno Infantil nacía T. O bebé viña con pelo tan crecho e armando tal balbordo que incluso as enfermeiras máis veteranas comentaron o feito nas casas.

A vida de T. dende aquela foi de todo menos discreta. Apenas comezara a andar, xa chamaba a atención de calquera persoa que se cruzase no seu camiño. Os seus ollos, enormes, eran dun verde menta tan intenso que non sabías se te miraba un neno ou dúas botella de pipermín. Ata súa tía avoa Dorinda, que nunca tivera descendencia e que era coñecida polo seu carácter bravo, degoaba polo pequeno.

-Non hai neno tan guapo entre Ordes e Carballo. Está para comelo!

Iso foi ata os sete anos. A partir dos oito, como se o metesen nun acelerador de partículas, comezou a dar mostras de que podía prosperar nos sumidoiros do sistema. O día da súa primeira comuñón aínda é recordado como un dos sucesos máis rocambolescos da historia parroquial. Estando todos os convidados no banquete, T. desapareceu do restaurante e foi agocharse a un pallote próximo. Dende alí enviou un emisario da súa idade, pero moito máis pasmón, cunha consigna que debía difundir entre os convidados.

-Dous homes coa cara tapada e pistolas meteron a T. nun ford escort vermello e tiraron este papel pola fiestra.

O documento de marras poñía en letras grosas: «Se queren volver ver o seu fillo teñen que darlle cinco mil pesetas a quen lles entregue esta nota». Ao improvisado carteiro choveulle tal número de labazadas que non tardou nada en dar as coordenadas do zulo.

Xa na adolescencia os pais gastaron boa parte do aforrado en intentar endereitar o rapaz. Pasou por todos os internados da Coruña e Santiago. Os esforzos foron en balde. As súas falcatruadas tantas que pretender sintetizalas nesta media páxina sería ridículo.

Con vinte anos chamou aos pais dende Valencia para comunicarlles que decidira deixar os estudos de Empresariais en Santiago para comezar unha nova vida. Dende aquelas apenas veu pola parroquia un par de semanas cada verán. O primeiro ano apareceu cunha fermosísima rapaza que seica era filla dun empresario hostaleiro de Cullera. No segundo chegou sen compañía pero cun flamante Porsche Cayenne negro. No terceiro, presentouse como home de negocios e mantivo conversas con alcaldes da zona. O cuarto e último que andou pola zona (en 2010) meteulla dobrada a máis dun (e dunha). Aseguraba dedicarse á asesoría financeira e garantía intereses dun 12 %, que liquidaría ao verán seguinte.

Entre os enredados estaba o paspán do compañeiro que fixera de emisario no autosecuestro. Tamén aseguran que, coa promesa de abrirlle contactos políticos en Valencia, lle levantou 50.000 euros a un construtor local. O mesmo fixo coa señora Dorinda, á que lle rabuñou tamén a paga dobre de xullo. Cando alguén lle pregunta polo sobriño neto crápula, a vella non é quen de agochar a carraxe que a invade:

-De neno estaba para comelo e foi boa mágoa non telo comesto.