Gana su primer título con casi 50 años y tras 28 en el Mondoñedo: «Síntome un privilexiado»

Iván Díaz Rolle
IVÁN ROLLE MONDOÑEDO / LA VOZ

MONDOÑEDO

Miguel Lorigados recibe el título del Torneo Delegación el pasado sábado en el Viñas da Veiga.
Miguel Lorigados recibe el título del Torneo Delegación el pasado sábado en el Viñas da Veiga. MARCOS CANDIA

Miguel Lorigados aún no atisba el final de una larga carrera tras triunfar en el Torneo Delegación y subir a Segunda Galicia

08 jun 2023 . Actualizado a las 13:17 h.

El próximo mes de agosto cumplirá 50 años, lleva 28 temporadas consecutivas con la camiseta del Mondoñedo en las divisiones más humildes del fútbol gallego, confiesa «a ilusión dun xuvenil» y acaba de conquistar su primer título oficial. Miguel Ángel Lorigados Ramallal (Riotorto, 1973), además, disputó los 90 minutos de las dos rondas decisivas que catapultaron a su equipo a conquistar el Torneo Delegación. En la final contra el Quiroga en el Viñas da Veiga incluso marcó el décimo penalti de los suyos en una interminable tanda, solo resuelta tras el lanzamiento de los porteros, para deshacer el 2-2.

«Síntome un privilexiado por como me trataron sempre en Mondoñedo e é un orgullo ser o capitán que levantou este título. É moi bonito para unha vila onde o fútbol se vive tanto. Gañáramos algún torneo en triangulares de pretempada, pero este é o primeiro oficial», detalla tras un curso memorable, en el que terminaron la liga en la segunda posición y también consiguieron el ascenso a Segunda Galicia.

«Foi unha das mellores campañas que fixemos. Custounos un pouco arrincar tras o descenso do ano pasado, pero cando nos adaptamos á categoría fixemos un gran papel», explica un defensa central que desarrolló toda su carrera en el conjunto de la ciudad episcopal en Segunda y Tercera Galicia. «Estivemos só dous anos en Terceira Galicia, cando subimos con Hermelino e agora con Israel Cruz. Os ascensos son inesquecibles, foron os mellores momentos», cuenta.

Con un rol importante en el equipo, Miguel todavía no atisba el final de su carrera. «A velocidade nunca foi o meu forte e medirme en carreira con rapaces aos que dobro en idade é imposible. Tratamos de compensalo co outro central, que debe ter 21 anos, os mesmos que o lateral do meu lado. Eu trato de aportar a miña experiencia», confiesa un futbolista que se las arregla para ir a entrenar cuando cierra su taller de mecánica en San Cosme de Barreiros. «Este ano fallei bastante. Son o xefe e non me gusta deixar tirado o taller se non acabamos o traballo», dice.

Tiene un hijo de 13 en el Lugo y otro de 8 en el Foz: «Vexo moi difícil xogar con eles»

Johan Cruyff aún predicaba desde el banquillo del Camp Nou, A Coruña lloraba el penalti de Djukic y Brasil bordaba la cuarta estrella en su camiseta verdeamarela cuando Miguel Lorigados fichó por el Mondoñedo. Tras dar sus primeros pasos como futbolista en el Riotorto de su localidad natal, llegó al club mindoniense en la campaña 1994/95: «Empecei no Riotorto en Primeira Autonómica, pero alí estiven apenas unha tempada e media. A maioría eran bos xogadores que traían doutros municipios e eu tiña poucas oportunidades, así que, cando me chamaron do Mondoñedo, decidín probar. Cando cheguei, xogaba Manolo Barreira, que agora é o presidente».

Su dilatada experiencia ha dado voz de mando en el Viñas da Veiga al capitán, aunque él dice sentirse uno más: «O seguinte máis vello debe ter 35 anos; a maioría andan polos vinte e poucos, pero son xente comprometida, que lle gusta o fútbol e a min acóllenme moi ben, nunca houbo un desprezo. Non quero ter importancia, pero é verdade que me consultan moitas cousas e eu trato de axudar, especialmente se chega un rapaz novo».

«Non quero ter importancia, pero é verdade que me consultan moitas cousas e eu trato de axudar, especialmente se chega un rapaz novo»

Pocos más de su quinta quedan en el fútbol gallego. «Está Marcos Rodríguez no Iberia, que ten dous anos máis. É un bo amigo», constata un zaguero con cuerda para alguna temporada más, pero que ve difícil llegar a compartir vestuario con sus dos hijos, con los que comparte pasión futbolera. Uno de ellos milita en el infantil del CD Lugo y cumple 14 años este jueves, y el otro, de ocho, juega en las escuelas del Santiago de Foz: «Aguantar catro ou cinco anos máis paréceme moito. Vexo moi difícil xogar con eles. Cóidome, vou correr de vez en cando, pero as pretempadas cada vez custan máis. A ilusión, téñoa toda, pero o corpo vai a menos».