John Mayall demostra o seu posto no mundo do blues tras un pasado de cincuenta discos.
17 jul 2009 . Actualizado a las 15:39 h.Un día Eric Clapton decidiu explicar por que foi un tipo tan incriblemente insufrible nas distancias curtas e escribiu unha autobiografía. Nese libro, ademais de demostrar que acertou adicándose á música porque a literatura non era o seu, ademais de xustificar a súa paixón por calquera tipo de química que cambie a percepción e de facer aínda más grande a mítica de Pattie Boyd, Clapton fala de John Mayall.
Fala ben, claro. Pero naquela época, cando aínda Clapton estaba por certa pureza musical, nesa altura na que aínda se vía denigrando ao pop, comezou a épica sobre Clapton. Despois de tocar na formación de Mayall, nos Bluesbrakers, apareceron no metro de Londres unhas pintadas que aseguraban Clapton is God. Era unha hipérbole ou unha falta de ortografía.
Por aquela época Mayall estaba sorprendido polo éxito dos grupos británicos e pola cantidade de diñeiro que movía o pop. Non era o único sorprendido.
Mayall lideraba nos ambientes máis cultivados do panorama musical inglés a alternativa británica para o blues que, en certo sentido, desprezaba no rock o mesmo que os músicos estadounidenses desprezaban no blues británico: unha certa falta de pedigrí, ou sexa, de autenticidade. A Mayall non lle importou e foi recrutando guitarristas que demostraban o seu talento con el antes de pasarse directamente ao que daba fama e cartos. Así Clapton como Mick Taylor.
Pero Mayall perseverou no seu: un ámbito quizais reducido pero seguro. Sigue, hoxe coma onte, demostrando que a música británica ten cousas que dicir e que, a estas alturas da súa historia e con cincuenta discos, non fai falta ser norteamericano nin negro para ter un nome no blues. Porque Machín cantaba e Gato Pérez parafraseaba que «también sienten el ritmo todos los blanquitos buenos».