Pasei pola casa de Lola para pedirlle o teléfono do Ciclope e ver como se atopaban ela e máis Alicia. A nena estaba feliz, pero a súa nai seguía intentando aparentar un estado de ánimo que non correspondía coa realidade. Non andaba eu para moitas lerias, así que a penas foron quince minutos os que estiven con elas. Cando aquela noite me metín na cama, o termómetro indicaba que a miña temperatura achegábase aos trinta e nove graos. Utilicei como somnífero a banda sonora de O último Emperador, de Bertolucci, e supoño que a mestura do xenio musical de Ryuichi Sakamoto e o paracetamol fixeron que durmise coma un bendito.
Acordei a media mañá e, pese a febre que aínda notaba, telefonei a Vilariño. Creo que se asustou cando lle dixen que tiña que falar con el nalgún lugar discreto, e eu sorprendinme cando me suxeriu o lugar para a nosa cita: o Pipper's Club. Pensaba que esa especie de discoteca xa non existía e, menos aínda, que estivese aberta ás catro da tarde. «Está de garda as vinte e catro horas, como as farmacias», dixo o Ciclope. O Pipper's Club inaugurárase a principios dos anos setenta e sempre gozou de mala fama, supoño que daquela inmerecida. Digo daquela porque agora era un auténtico puti-club, o cuartel xeral do proxeneta Cerdeira, para máis sinais. Isto sóubeno cando entrei e fun recibido polo mesmísimo propietario, quen puxo á miña disposición «a calquera pomba que se che antolle, meu. O compadre de Pancho está convidado a todo o que queira imaxinar».
Vilariño agardaba, con un güisqui na man, sentado na mesa máis afastada da porta do local. A súa actitude, cando me acheguei, foi absolutamente servil, erguéndose nervioso e convidándome, case obrigándome, a beber algo. Namentres agardabamos a que me trouxesen a auga que pedira, o Ciclope non deixou de laiarse polo golpe da mala sorte que supuña para el a morte de Pancho. «Un gran home, seu compadre de vostede», dicía.
Xa escoitara excesivas loubanzas para Pancho, así que interrompino de súpeto. «¿Que merda ilegal se argallaba nesa fábrica? ¿Para quen demo eran as bombas?». Vilariño rompeu a chorar coma un cativo e, atrapalladamente, confesoume todo o que sabía. Pancho fabricaba grandes cantidades de explosivos que vendía a uns tipos moi traxados que falaban de xeito raro. «Mouros non lle eran, non. Tiñan cara de leite fervido. Para min que eran rusos ou algo así». Non me estrañou que Pancho andara vendendo explosivos a calquera das mafias do Leste que se estaban acomodando en España.
E, tendo en conta a distancia que había ata a costa mediterránea, Galicia era un lugar afastado de toda sospeita para conseguir certas cousas. Supoño que logo os mafiosos venderían os explosivos a calquera, sen importarlle as súas intencións. Pancho era seguidor fiel da lei da oferta e da demanda.«¿Quen eran os que morreron no estoupido?», preguntei. Vilariño, que acalmara un pouco, volveu a chorar. «¡Eu non fixen máis que o que me mandaron... non me quedaba outra!». Os mortos naquela explosión foran oito indocumentados africanos que se encargaban de facer os explosivos. Un policía chamado Cacharro, de escuro pasado na Brigada Político-Social e a soldo de Pancho, encargárase da investigación.
Del foi a idea de dicir que os dous mortos do informe oficial eran ladróns sorprendidos por unha accidental explosión de gas.«¿E os outros seis mortos?», preguntei. «Leveinos a unha das minas abandonadas de Guntín e enterreinos en cal viva», contestou o Ciclope .«¡Non me quedou outra, xúrollo!».