Alí onde as ondas rompen contra as afiadas rocas dunha costa enfurecida, oculta entre a néboa, existe unha árbore. O verde das súas follas crece e crece, tratando de alcanzar as estrelas noite tras noite, mentres a lúa ri ante os seus intentos. Xamais conseguiu o seu obxectivo, pero xamais se deu por rendida. As xentes do lugar contan como as súas follas permanecen intactas durante o inverno, resistindo o frío e os fortes ventos que sempre terminan por facer capitular as outras árbores que a rodean.
O seu tronco é proba das moitas xeracións que viu crecer contando historias e cantando cancións, falando de amores e amizades, chorando perdas e celebrando alegrías. Din que as plantas medran cando falas con elas e, se ben o seu talo é máis robusto e a súa follaxe máis abundante, esta árbore non se diferenza moito das súas curmás.
Sente unha especial predilección polas aventuras que se contaban ao seu lado. As súas raíces son profundas, chegando aos recunchos máis profundos da terra que ningún outro ser poder alcanzar, polo que non é quen de viaxar.
Pero xa vai tempo daquilo, das historias e rumores veciñais á sombra das súas follas. Oh, aínda existe xente que senta contra o seu tronco, mais son unha pequena parte dos que foron unha vez. Apenas hai cancións xa, e estrañas normas apareceron para as historias que agora escoita. Algunhas historias só poden ser contadas por nenos, e as miradas tornan despectivas e burlescas cando outros tentan contar as súas, sinalando alegremente a norma transgredida.
Ultimamente parece que os días son máis escuros. Sente que as súas follas pesan máis e máis, polo que todos os anos ten que deixar caer parte delas nun intento de facer a súa carga menos pesada. As historias xa non lle alimentan como antes, e a maxia das palabras que a facían crecer morre aos poucos, e aos poucos a árbore pensa que se cadra debería deixar caer todas as súas follas.
Despois de todo, aquelas historias que contaba a xente sempre tiñan un final.
Olalla Carpente Crespo. 28 anos. Ferrol.