Non lle importaba que a súa nai, despois do bico de boas noites, apagase a luz. Nunca tivo medo da escuridade mais esta vez pediulle que deixase a porta entreaberta. Sentía os pés fríos baixo as sabas e rozaduras polas costuras do pixama. Virouse cara a xanela pechada, confiaba en que todo seguise igual alá fóra. Pensaba no terco catavento do pombal sinalando sempre dirección Compostela, e tamén en como lle gustaba tirarlle das trenzas á súa veciña Merceditas. «Por favor mamá, non peches a porta», repetiu.
O primeiro en borrárselle foron as caras, peor foi cando comezaron a escapárselle tamén os nomes. «É unha enfermidade cruel», escoitoulle dicir á súa filla, e despois viuna chorar ás agachadas. Rogaba que Deus non lle quitase a faciana da súa muller falecida, e por iso obrigouse a lembrala cada día, repetindo o seu nome: Merceditas.
Foi ao pouco de aparecer na rúa desorientado cando os fillos decidiron ingresalo no hospital. Co paso dos días, as caras seguiron marchándoselle, tamén datas e lugares. Por contra, os recordos da infancia intensificáronse de tal xeito que case podía tocalos coas mans. Un día angustiouse cando, nun chisco, case a esqueceu. Chamou á enfermeira para pedirlle lapis e papel, e con caligrafía tremorosa escribiu o seu nome: Merceditas. Despois dobrouno para ocultalo no peto do pixama que lle rozaba nas costas. Líao entre as visitas e despois de que lle tomasen a temperatura. Sentía os pés fríos baixo as sabas e xa esquecera onde se atopaba.
Aquela noite disimulaba a cea coa culler. Non tiña fame e a sopa xa arrefriara cando atopou no seu peto un papeliño dobrado. Nel só un nome: Merceditas. Non soubo que significaba, así que o rachou. Deitándose cara a xanela notou que fóra chovía por milleiros, pechou os ollos confiando en que todo seguise igual. E aínda que non tiña medo da escuridade, pediulle á súa nai que, só por esta vez, non pechase a porta. A enfermeira sorriu e deixouna entreaberta.
Mentres, no seu pobo, sopraba un vento que soaba a ofensa de nena a quen lle tiraron das trenzas; sopraba un vento carraxento que facía esquecer lembranzas; sopraba un vento incapaz de virar o teimudo catavento que sinalaba dirección Compostela, sempre Compostela.
Roberto Mascodagama. Empleado de banca. 48 anos. Santiago de Compostela.