Para varias xeracións, Carlitos é o neno de cabeza redonda e pantalóns curtos, pesimista, algo parvo, un eterno perdedor, que vagaba polas tiras cómicas dos xornais americanos acompañado do seu can Snoopy. Non había nada de diminutivo en Charly Brown, o nome co que o bautizou o seu creador —outro Carlos, Charles M. Schulz—, que buscaba, xustamente, esa evocación anódina, tristeira e gris mediante un nome que podía ser o de calquera. En español traduciuse co diminutivo, porque Charly Brown non tiña consistencia de adulto responsábel, e porque o debuxaron coma un neno eterno.
Pero agora Carlitos, polo visto, é outro: un titán, un coloso do tenis ao que só fai falla unha ollada superficial para decatarse de que pouco ten que ver con aquel que lle contaba as súas coitas a un beagle. Por tanto, que clase de trauma se xeneralizou entre os xornalistas deportivos para chamarlle insistentemente Carlitos a Carlos Alcaraz, coma se non fose un home feito e dereito capaz de tombar dous ou tres redactores do As xuntos co seu prodixioso revés? A que vén esa ranciez infantilizadora que, co diminutivo aparentemente agarimoso, fai ver que o señor Alcaraz é un tenista a medio facer? A pregunta última sería, en fin, quen fai un tenista campión e millonario?
Lembra este uso do diminutivo a todos eses «moza», «guapiña» ou «rapaza» que, engadindo ao noso nome o sufixo -iña, temos que aturar as profesionais cando deixamos de ser bolseiras e cómpre lembrarnos que hai certas xerarquías controladas por quen ten a prerrogativa de nos mudar o nome. Igual no deporte, as proezas importan pouco, só importa quen pode alzarte ou deixarte caer, roubarche bicos e lembrarche, coma a Jessica Rabbit, que só es o debuxo que fixeron outros.