Como republicana, teño marcada no calendario con corazóns a coroación de Carlos, pois á fin a realidade se solapa coa serie The Crown.
Westminster recibiu o soberano máis impopular da historia británica desde Ricardo III, só que Carlos, o pobre, carece dun Shakespeare que lle oculte os tristes defectos de maniático e estirado, para convertelo nun rei perverso e psicópata, moito máis conveniente para un soberano.
Todo o que rodea ao rei Carlos é tan infortunado que case apena. Por sorte, deixou atrás aquela moza á que converteron en princesa só para deixalo en evidencia, pero non logrou parar a idea que fraguou o día que as flores por Diana ergueron unha barreira entre Buckingham e os británicos: a monarquía era un gasto inútil.
Os fillos non o aturan, a muller rífalle, Barbados xa se proclamou república, e nada menos que Canadá, Australia e Xamaica estudan pasar de Carlos The Third.
Xa é público que a coroa británica é o último estertor da escravitude. Tentaron disimular converténdose en empresa para tabloides, pero iso dura pouco sen as tiaras, os palacios incendiados, e sen Elton John chorando ao piano.
Na sexta economía do mundo, á que Carlos representa, mesmo lle criticaron o menú (cutre) da súa coroación, que, enriba, case crea un conflito diplomático: no parliament protestaron porque na UK do brexit, o plato principal é unha quiche de verduras, small —pequena—, aclararon. E o primeiro ministro, que comeu alí todo o que foi negado aos seus ancestros na India, calou.
Pero eu aprecio a Carlos, porque só el pode lograr que o (cada vez menos) Reino (e menos) Unido entenda, por fin, a súa propia lóxica democrática: esta afrancesada coroación da quiche lorraine é mellor exemplo para nós que o sanguento final de María Antonieta.