otítulo do artigo está tomado do poema dunha escritora española, nacida en decembro de 1820, moi famosa e respectada no seu tempo, que está nas páxinas da Historia da Literatura e que se estuda nas aulas universitarias, pero descoñecida para moitos lectores: Carolina Coronado. Aparte dos seus méritos literarios, o seu papel como defensora da muller faina merecedora dun recordo cando se cumpren douscentos anos da súa morte. Para valorar o seu papel como pioneira do feminismo en España hai que lembrar que durante todo o século XIX considerábase que a muller, por natureza e por designio divino, estaba destinada a ser esposa e nai… Ou monxa. E toda desviación da norma víase como unha anomalía perigosa e condenable.
Sen cuestionar abertamente esa concepción da muller, Coronado denunciou en poesía e novelas a opresión, a falta de liberdade e a carencia de dereitos da muller; deixou patente o rexeitamento social que sufrían as escritoras e tamén a dor e a frustración daquelas que tiñan que sacrificar a súa vocación e o seu talento polas súas obrigacións domésticas e familiares.
O seu poema El marido verdugo, publicado en 1843, puxo o foco na violencia contra a muller no seo do fogar, debuxando a figura do maltratador, aínda hoxe vixente, e denunciando á sociedade que os nutre no seu seo e os deixa impunes.
Carolina Coronado, que era unha muller de extraordinaria beleza e moi intelixente, casou aos 32 anos (naquela época, case unha solteirona), e a partir dese momento dedicouse a ser esposa, nai e escritora conservadora. Pero o escrito, escrito queda. E merece unha lembranza.