Contan que cando Fernando Alonso espertou despois do accidente que sufriu adestrando no seu coche de fórmula 1, esquecera totalmente os últimos vinte anos da súa vida.
Os vinte anos do éxito e a opulencia. Os vinte anos dos spots, os fans e o baile de escuderías. Os vinte anos nos que se converteu nun mito, casou e se divorciou, e nos que logrou erguer ás 4 da mañá a milleiros de españois pendentes das súas fazañas a bordo dun monopraza.
«Son Fernando, corro en karts e quero chegar á fórmula 1», díxolles aos médicos. E ao seu arredor fíxose un silencio no que, se unha se fixaba ben, podía sentir o leve son das pinguiñas de suor escorregando pola fronte dalgún doutor.
Polo visto, é algo habitual que adoita resolverse axiña, como lle sucedeu a Alonso, que disque xa lembra que el vén sendo, en realidade, un dos nenos mimados da deusa Fortuna. Pero por un intre, tivo a sorte de volver ser un mozo ilusionado, de recuperar a sensación de cando non rematas de crer que os soños se poden facer realidade, algo imprescindible para seguir tendo soños.
Sempre vin en Alonso a imaxe de alguén que cre que merece as cousas marabillosas que viviu, por necesidade, por ser un elixido dos deuses. Por iso dou en pensar que esta historia da desmemoria ten un aquel de parábola do Antigo Testamento, coma se un anxo viñese para amosarlle o que era a súa vida antes de que a ilusión se lle convertese en simple avaricia.
É curioso o efecto da amnesia: en canto se recupera o esquecido, pásase a esquecer a súa lección marabillosa. Quizais é que eu son escritora e non pilota de fórmula 1, ¡pero gustaríame tanto revivir a inocencia e os soños que me quitaron os últimos vinte anos!