Á MARXE / Carlos Casares
16 nov 2000 . Actualizado a las 06:00 h.O mércores pola noite, despois da charla que din no Palacio de Miramar de San Sebastián, fun cear cos organizadores a un restaurante da parte vella da cidade. Ademais de que a comida estaba moi boa, que o viño era excelente e que fumei un magnífico puro habano, tiven a sorte de que houbera, entre os asistentes, xente con boa disposición para a tertulia, que se prolongou ata perto das dúas da mañá. Un dos comensais era o novelista Luis Landero, que conta moi ben, escoita mellor e ri con ganas as historias que lle gustan. Escoitarlle narrar como o día que chegou a Coca-Cola á súa aldea, en Extremadura, o cura obrigou a confesar a todos os nenos antes de achegarse á praza a beber o novo refresco, resulta poético. Non menos divertida foi a versión que nos deu dunha anécdota protagonizada por Dámaso Alonso, que eu xa coñecía, pero que nunca oíra contar con tanta gracia. Sucedeu que un día, o ilustre profesor e poeta deu unha conferencia en Buenos Aires sobre un tema bastante duro: a poesía de Medrano. Conforme o conferenciante falaba de complexas cuestións relacionadas co barroco español, a xente partíase de risa. Foi porque en vez de «humanista», no programa, Dámaso Alonso fora presentado como «humorista». A xente sentíase obrigada a rir. O caso contrario presencieino eu, hai anos, na Fundación Camón Aznar. O conferenciante, un señor maior, bo amigo meu, xa desaparecido, non se decatou de que a mesa detrás da cal falaba carecía de fronte e que se lle vían as pernas, cousa que non tería nada de particular se a el non lle pasase pola cabeza, convencido de que ninguén o vía, a idea de subir os pantalóns ata a altura dos xeonllos, compoñendo unha estampa inmensamente ridícula. Ó escoitar rir ó público a gargalladas, pensou que era porque o atopaban simpático, polo cal se puxo a pintar a mona, disposto a triunfar entre un auditorio tan favorable. Cando se dá unha conferencia, convén mirar sempre diante da mesa.