Á MARXE/ Carlos Casares
28 oct 2000 . Actualizado a las 07:00 h.O sábado, a eso das doce, aproveitando que o tempo non era malo, subín ata o alto da Groba para dar un paseo e facer unhas fotos. Desde o cumio do monte, as vistas son espléndidas, coa Ramallosa ó pe, Praia América un pouco máis lonxe, logo as illas Cíes á esquerda, e do outro lado os montes de Portugal. Cando vivía o meu pai, con frecuencia subiamos ata alí, e ó chegar á fonte que hai no curuto, sempre dicía o mesmo: primeiro preguntábase en voz alta cómo podía saír auga a aquela altitude e despois, contemplando a paisaxe, remataba por facer unha reflexión sobre o pouco que somos as persoas. Tan pouco, que el xa desapareceu e os montes, que nin sinten nin pensan, aínda han durar milenios. Onte, ademais da cámara, levei comigo uns prismáticos: sentía curiosidade por ver a miña casa desde alá. Tardei en localizala, pero ó cabo din con ela. Vista de lonxe, non parecía máis grande que calquera das casiñas de xoguete que teño na maqueta do tren, pero con xente dentro, e co gato Samuel, e coas cadelas Leda e Buba, e cun sapo que polas noites se pasea por diante da porta e que está nun tris de entrar a formar parte da familia. Todos destinados a desaparecer un día, ó revés do que sucede cos montes e co mar. Cando andaba eu nestas cavilacións, apareceu por alí outro compañeiro de fraxilidades, un cabalo deses que os donos deixan soltos no monte todo o ano. Era pequenote e de color marrón, cunha raia branca que lle baixaba desde a testa ata os beizos. Pareceume bonito e decidín facerlle unha foto, de maneira que tirei de cámara, instalei un teleobxectivo e púxenme a enfocar. Nese momento miroume con cara de terror, deu un salto e fuxiu ó trote entre os piñeiros. Entón decateime de que o acababa de ameazar. Despois de todo, unha máquina fotográfica parécese bastante a unha pistola e ó acto de tirar a foto chamámoslle disparar. O que ignoro é cómo o cabalo podía saber todo esto.