Malia sabermos que nos movemos nun universo ateigado de elipses e desprazamentos, hai premisas que non cuestionamos, como a da firmeza do chan baixo os nosos pés. Cando esa certeza se creba, prodúcese unha anguria indescritible, como puidemos comprobar en Lugo o 22 de maio do 97. Eu sentín, desde a quinta planta, como o meu edificio abaneaba, abalando dun lado para outro. Foi un terremoto de 5.3 na escala de Richter, moi afastado do que acaba de sacudir a fronteira entre Turquía e Siria.
Cómpre imaxinarmos a tristura de quen non só ve abanearse o seu fogar, senón que o sente crebarse e virse abaixo, cos seus seres queridos dentro. E a desolación dos que, no mar dos cascallos, agardan, entre berros cada vez máis distanciados e febles, un rescate que non saben se chegará. Na distancia podemos ver, arrepiados, as imaxes: edificios derruídos, o rostro asustado dunha nena rescatada do derrubamento.
A vida é así: transcorre nunha placidez que pode semellar monótona ata que treme o chan baixo os nosos pés e todo se vén abaixo. Ás veces ocorre nunha cidade; outras o terremoto sacódenos só no íntimo e vivímolo máis sós, aínda que nos tronce. Velaí esa muller de Baiona, Beatriz, que probablemente non intuíu o perigo da violencia destrutora; velaí os nenos, que pouco antes tiñan unha nai e un pai; velaí ese profesor que hai un mes quizais se queixou do moito que cansaba corrixir e da carga das avaliacións; ou eses alumnos e alumnas, sen dúbida agora conmocionados. De súpeto, acontece o terremoto destrutor e cóllenos tan desprevidos coma aos amantes de Pompea, inmortalizados pola cinza. Oxalá houbese mellores sismógrafos para a xeoloxía e para a vida.