As correntes migratorias, como as correntes mariñas ou as eléctricas, sempre teñen unha dirección de fluxo, o que significa que teñen unha razón de ser, e así como mentres as correntes de aire e de mar se manifestan traendo o vendaval a Galicia, os tifóns ó sueste asiático ou os aires fríos e secos ás costas de Namibia ou Chile, tamén os fluxos de persoas van de lugares borrascosos a outros máis sosegados, e se aquí chove e crecen as patacas e ó sur do Sahara non nace nin unha mala herba, xa sabemos por que o fluxo humano ha de vir a onde hai algo que botar na pota, por pouco que sexa.
Estes días vemos como afunden caiucos e pateras sobrecargadas de xente ou como asalta os valados de Melilla un exército desesperado para o que, só pisar o chan do primeiro mundo é unha batalla gañada. Corren contra un aramado de coitelas sen medo ó sangue nin ás chagas, cruzan en precarias embarcacións os ventados foxos que nos arredan do terceiro mundo para, a partir daí, ir subindo chanzo a chanzo a escada da vida, ansiosos e loitadores, como unha corrente de aire quente que vai medrando así como avanza, que tanto pode ser un vento espallando semente como un ciclón do que acaban chegando os ramallazos ata nós, un aire que uns tratan de evitar pechando as contras e as portas do seu castelo, e outros poñéndolle cara para facerlle dar volta, convencidos de que non son daquí nin teñen dereito a partillar cos daquí. Mal saben estes que esa actitude medieval de velar armas nas ameas da fortaleza non é a solución. Mal saben eles que desde sempre, desde que o home anda sobre a terra, cada vez que hai unha res morta ou unha maceira cargada, aparecen vinte bocas que antes de tomar un bocado pelexan a dentadas entre si para que os outros non lles quiten a ración. O malo é que nunca se sabe canto é unha ración. E claro está que se nas súas vilas e aldeas de orixe tivesen con que manterse non ían arriscar nesa insegura persecución da prosperidade.
Claro que, se cando o mal tempo asola as súas terras alguén lles mandase un chorro de auga fresca, tampouco eles se molestarían en asaltar o castelo do primeiro mundo. Claro está que, se os bens da terra estivesen repartidos evanxelicamente, eses corpos cubertos de sangue sobre un aramado de púas ou espallados pola praia entre a mallante non serían o problema. Tampouco os nosos antepasados, cando fuxían da miseria de campos improdutivos, dunha pesca mal pagada ou dunha vida sen futuro, entrando polas portas falsas nos países do benestar, para ocupar aqueles «conventillos» arxentinos onde as familias se amoreaban e só dispoñían dunha billa de auga para todo un edificio, ou vivindo agochados para non ser descubertos pola policía de inmigración, non o facían por seren uns aventureiros nin uns ladróns do traballo dos nativos, senón por ser uns perseguidores da dignidade que o seu país lles negaba. E cando asaltando os muros das fronteiras do benestar eran tratados de asaltantes ilegais e devoltos como apestados que ninguén quere, nós aquí sabiamos e lamentábamos que tiveran a mala sorte de atopar a insolidariedade e a repulsa no camiño da esperanza.
Como debiamos saber que o único paraugas para protexerse desa tormenta que vén do sur pasa pola fraternidade e colaboración cos pobos menos favorecidos, só que, mentres o orgullo insolidario do benestar sexa o que é, seguiremos vendo esta desgraza de pobos desprazados como manadas de ruminantes á procura dun lugar onde pastar, e a quen agardan os crocodilos na outra banda do río onde pensaban aplacar a sede.