Ó conferenciante fóiselle o santo ó ceo e non lembraba o nome do autor dunha escultura. Entón, entre o público érguese un mozo co seu Iphone en alto e responde: Edgar Negret. Nese intre todos sentimos unha veneración silenciosa cara ó aparello.
Antonte discutían Pedro e Xan, amosándose os últimos modelos en telefonía de que son portadores, como exhibicionistas abrindo a gabardina diante de catro beatas: «O meu ten isto e o teu non ten aquilo». A discusión lévaos a confrontar quen dos dous tivo antes a televisión de pantalla plana. E todo o conto comezou porque Pedro asegura que el mercou a primeira televisión a cor antes dos mundiais de fútbol do 82, e Xan que xa tiña mando a distancia no 84; e se Pedro lle replica que el mercou o primeiro vídeo no ano 85 e organizaba pase de películas cos veciños cada venres pola noite; Xan lembra que os primeiros pases de película facíaos el cando tiña 10 anos, cos seus amigos de Insuela, porque lle botaran os Reis Magos un Cine Exín.
As disputas destes dous lémbranme ó neto dun veciño que aínda non anda, e estoutro día, no portal, cando me acerquei a garatuxalo, non facía máis ca amosarme os seus patucos novos.
Gústanme estas discusións, ás que asisto en silencio porque teño pouco que dicir, pero amósanme ese ansia de poder, de posesión e de distinción, convertendo ó obxecto en toda unha icona á que se adora coma se fose un santo benfeitor, e ó seu posuidor como un chamán da tecnoloxía.
E é que isto da veneración ó aparello xa vén de vello. Presumir do último avance técnico e pelexar cos coñecidos por ver quen mercou antes a cociña de inducción ou a estufa de butano, convértese nunha especie de loita por amosar quen entrou antes na modernidade, xa non como un descubrimento necesario senón como a idolatría ó aparello; como o desa rapaza que camiña diante de min, sen quitar os ollos dun chintófono que tanto serve para chamar por teléfono como para xogar ós marcianiños, e a ten tan embelecada que ó camiñar non ve onde pon os pés, nestas beirarrúas ateigadas de inconfundibles restos do paso previo de cans de mal dono; ou ese grupo de amigos que, na cervexería, atenden ós seus cachivaches sen portar polo camareiro que acaba marchando e dicíndolles que o que vaian tomar llo pidan por Whatsapp.
Semellamos cativos con zapatos novos. Xa non vale ter unha ferramenta de comunicación, iso é o de menos, o importante é que teña funcións que nin coñeces; e ata che fai a albergar a esperanza de que o taberneiro ese con quen sempre discutes se o Depor vai descender por culpa dos xogadores ou do presidente, acabará sendo unha terminal de ordenador a que lle pides unha caña por láser e cha sirve por medio dun simpático robot, que ademais de darche as gracias prognosticará os puntos exactos que o teu equipo vai ter a final de tempada.
Venérase ós aparellos como se fosen estampiñas do Sagrado Entendemento, da Venerable Sabedoría ou do Milagroso Conseguidor, e a verdade é que eu, sen a miña tablet, o meu iPhone, o meu eBook, os meus MP 3, 4 e 5, o meu isto e aquilo, non son ninguén.