A suposta infelicidade das galaicas xentes desvelada por un recente estudio do CIS explícase, segundo voces solventes, na nosa discreción. Non é infelicidade, so a filosofía contida na cantiga «ti métete na túa vida, que a miña nada che importa», como a do nonaxenario cando responde sempre cun rotundo «Ben!» a quen se interesa polo seu estado, aclarando -se hai confianza- que o fai para non desgustar aos amigos e aledar aos inimigos. Mais quizais deberamos sermos menos discretos en canto a estimar o noso potente legado cultural. Por falar so da música, é grande a fascinación de moitos públicos polas melodías e ritmos galegos. Mantidas e modificadas no tempo polo pobo, sen estudos musicolóxicos ata o s.XX, coas primeiras recolleitas en papel de Sampedro, Inzenga e Bal y Gay. Houbo que agardar a finais dos 70 ao inxente traballo de gravación de Dorothé Schubarth, apoiada na transcrición lingüística por Antón Santamarina, e agora patrimonio de Galicia grazas á súa xenerosidade. A principios dos 50 o etnómusicólogo estadounidense Alan Lomax tamén recolleu gravacións en Galicia; unha delas, a «Alborada de Vigo», inspirou «The Pan Piper» ao gran Miles Davis. A lista de namorados da música galega é longa, entre as recentes, a cantante escocesa Julie Fowlis, cantando en galego e gaélico o «Camariñas» do seu último disco no Royal Albert Hall. Costa entender aos programadores culturais, cando dificultan a existencia dun tecido artístico profesional talentoso, para que teña no noso folclore a mellor materia prima para inspirar os seus estilos. Carlos Núñez denunciaba o martes a pequena ditadura das programacións municipais galegas, que minimizan o noso. Máis autoestima.