Vixésimo sexto capítulo da novela por entregas «A senda de sal» de F. J. Fernández Davila
26 ago 2017 . Actualizado a las 05:00 h.Foi un segredo a voces que, no solsticio de verán do corenta e un, a Filharmónica de Berlín deu un concerto en Vigo para a colonia alemá que vivía na cidade. Funcionarios, comerciantes, empregados da Compañía do Cable e profesores do Colexio Alemán asistiron ó concerto celebrado no teatro García Barbón.
O evento debía manterse en segredo, coa fin de gardar a sona de Vigo coma cidade aberta e neutral, e protexer a integridade da afamada orquestra. Calquera incidente, accidente, deserción ou detención podería provocar a ira dalgún dos bandos en guerra, e as consecuencias serían tan catastróficas como imprevisibles.
Non foi de estrañar, sen embargo, que tales noticias chegaran aos oídos de Christian. As compañías do Cable Inglés e do Cable Alemán compartían edificio, e estaban separadas por un tabique que moi a miúdo pecaba de delgado e permeable.
Lembro ao saxón entrar na nosa casa cheo de carraxe e maldicindo a Wagner. Foi nunha desas visitas sen motivo coas que nos agasallaba cada vez con máis frecuencia. Por suposto cambioulle o humor ao comprobar que miña nai estaba na casa e, cun sorriso sincero, entregoulle a flor que tiña por costume traer para gabala. «Hai que manter as aparencias», dicía chiscándome un deses enormes ollos de cobalto. Eu respondinlle con medio sorriso vivo e apagado.
Pese ás reticencias de muller non viúva, e a que eu mesmo albergaba a esperanza de que o meu pai volvese pronto, ambos agradeciamos as visitas do inglés. Sabiamos que, mentres roldase a nosa casa, nada malo podería sucederlle á miña nai.
Pasada a carraxe da entrada, Christian volveu ao seu ton alegre. Levaba así dende que lle entregara o macuto esquecido no Formigillo polo tripulante do Bessel, case dous meses atrás.
«Chris -ousei preguntarlle de novo-, ¿dirasme algunha vez o que puña na carta do alemán?».
«Algún día, meu querido amigo, con sorte algún día lereicha de corrido, e non só eu, senón todos os estudantes de Inglaterra», respondeu mentres me fretaba o pelo coma se aínda estivese a falar cun neno. «Polo de agora só vos podo dicir que non faltedes esta noite á verbena de San Xoán, que imos ter sorpresa. Pero non vos asustedes, sorpresa das boas».
Aquel serán pasámolo escoitando xotas e pasodobres no campo da festa, á beira do mar. A situación era ben rara. En troques do gaiteiro e da banda habitual, con oito ou dez músicos, un inxente grupo de instrumentistas rebordaba calquera espazo reservado para os artistas. O palco quedara tan pequeno que só era utilizado polo director, moi elegante cun traxe negro, camisa branca e gravata de lazo francés. O resto dos compoñentes apostáranse no campo, ben sentados en cadeiras, pedras, maletíns ou calquera outro obxecto que puidera soster o peso dunha persoa.
Eran tantos que nun día normal habería máis músicos que espectadores; pero aquela noite concorreran na festa ducias de empregados do cable estranxeiro na cidade. A cara dos alemáns parecía un poema de Goethe, mentres que os ingleses rían a escachar. Entre pase e pase, repartían partituras para que fosen tocadas a primeira vista. Foran tamén os británicos os que mal-pintaran un taboleiro coa lenda «Banda Artística de Merza». As pezas soaban a gloria. Era coma se unha orquestra de anxos baixara do ceo para dignificar a música coa que crecera.
Pasada a media noite, os ingleses cansaron de rir e permitiron que a Artística tocara de memoria. A xente da vila repartía viño e sardiñas, e todos matamos a noite mesturados, bailando valses, que non son máis que muiñeiras lentas debuxadas á luz da lúa.
Resumo
Pasado o inverno do corenta e un, as autoridades alemás fan unha visita nocturna á casa de Panxón. Reclaman a axuda do Formigillo para unha acción humanitaria que consiste no transporte de víveres e aceite para o Bernardo, un cargueiro nazi que leva ano e medio fondeado na ría. Alí recibe un macuto dun soldado do barco, que contén un aparello con forma de máquina de escribir e unha carta para a Compañía do Cable Inglés.