O Andrés estaba por cima do franquismo. Foi un facho da burguesía galeguista que soubo vender luz suave e saudosa desde España ao Brasil: as súas composicións estiveron nas bocas de Julio Iglesias e Roberto Carlos. Mais, como explica o Xosé Manuel (Cuqui) Silva, a autodestrución gobernaba no íntimo do Andrés. Por iso é obriga de todos salvarmos o que del ficou: a canción non é arte que sufra co plaxio. Por contra, pode gañar interpretándoa, está feita para imitar... Carísimo Andrés: de aquí a outros vinte e cinco anos, outra xeración a cantarte.