Lencería

Fran Alonso

CULTURA

07 ago 2012 . Actualizado a las 06:00 h.

O Varas ergueuse enrabexado da mesa e botou a andar polo corredor central. A el tanto lle tiña onde ir cos malditos críos. Rica seguiuno coa ollada. Meteuse no primeiro comercio que atopou, coa intención de perderse da súa vista. Era unha tenda de lencería. Adentrouse no local, sen fixarse no que tiña ao seu redor e sen pensar en nada. O único que lle pesaba como unha lousa era non ter cartos. Esa cuestión envelenábao. Matinaba niso mentres paseaba entre os mostradores e manequíns que lucían suxeitadores de Enfasis, de Selmark, de Wonderbra, de Triumph, de Intima Cherry, de Top Privée. Ía absorto. O que Rica máis lle reprochaba era precisamente que non fose quen de traer cartos á casa. Estaba farto de tanta disputa. El seguía teimando en agocharse uns días na Guarda, ata que deixasen de buscalos, porque seguro que os estarían buscando, e ela que veña que o mellor é ir á Coruña, á casa da irmá. Pero el non se fiaba da irmá da Rica. Coñecíaa pouco, pero o pouco que sabía dela non lle gustaba. Era desas persoas capaces de acollelos na súa casa e logo chamar aos Servizos Sociais para denuncialos.

-Que non, merda, Rica, que non, que na Coruña non se nos perdeu cousa ningunha.

-Pero se non temos cartos nin para movernos, Varas. Polo menos na Coruña a miña irmá dános unha cama para durmir e dános de comer! E a Coruña é unha cidade ben bonita, que nos vale para cambiar de aires.

-A túa irmá denúncianos en canto cheguemos alí, Rica. Métenos a policía enriba, carallo.

-E onde queres ir ti? Tes cartos para outra cousa? Dime que cartos tes para ir a outro sitio? Se non aguantas dous días en traballo ningún, Varas, que ti naciches para vagabundear!

Estaba farto de tanta disputa. Estaba farto desa vida. Estaba farto tamén de gañar a vida como furtivo na costa de Oia ou Cabo Silleiro e arriscar o pelello para apañar catro percebes clandestinamente. De súpeto os seus ollos bateron cun manequín que miraba para el provocativamente, lucindo unhas bragas de Unno e un suxeitador de Oysho. Parecíase a Rihanna, racial, explosiva. Por que carallo se deixara convencer por Rica e se complicara a vida indo a polos putos críos? El quería ser como aquel manequín, con aquela ollada penetrante, ter un corpo fino para conquistar mulleres, gozar daquelas prendas de lencería fina e mandar a Rica ao carallo. Ela era unha ninguén que se cría unha puta señorita. Ela si que tirara unha fortuna polo váter. Unha fortuna que non tiña, nesa puta merda que durante tanto tempo meteu polo nariz. Ela non podía ser como os demais, non, ela quería drogas de ricos. Por iso lle puxeron o alcume de Rica, xa antes de el tratala. A señorita Rica da Guarda, que era de familia pobre. Unha pobre Rica ou, mellor dito, unha Rica pobre. El mandaríaa a tomar polo cu, pero xa non tiña forzas para iso. Sentíase demasiado só. Unha muller sempre é unha muller, por miserable que sexa. Iso pensaba vendo todos aqueles manequíns que lucían lencería fina, que o fitaban sen palpabrexar desde calquera esquina da tenda, igual que as dependentas, que non lle sacaban ollo, que seguían coa mirada os seus pasos, o seu caótico e extravagante percorrido entre os manequíns, entre bragas e suxeitadores que el nunca podería nin acariñar sequera. Que o seguían coa ollada como o seguiu Rica ata que se perdeu tras a porta daquela tenda. Sentíase observado, sentíase seguido, sentíase controlado. E, desde logo, hoxe máis ca nunca, seguían os seus pasos.