A pluma é branca, de mínimo tamaño; por completo distinta desas longas e fortes flexibles plumas remeiras que lles permiten voar aos seres que usan as ás -con independencia de que os auxilie ou non algunha clase de prodixio- para trasladarse dun lado a outro polo aire. É tan pequena, de feito, que non podería nin servirlle de abrigo á cara dun dado. E ao mesmo tempo, tan estremadamente lixeira que abonda con abrir a porta para que, aproveitando a case imperceptible corrente que vén do exterior, se alce do chan e, como se algunha maxia habitase na súa brancura, por completo sen mácula, empece a buscar un lugar distinto no que pousarse coa maior das suavidades. Un dos xogadores de dominó, o que está na cabeceira da mesa, achégalle a cara, facendo ademán de querer soprarlle. Pero ao final detense, quédase mirando. Shakira canta dentro do televisor sen lograr esta vez que os presentes volvan a mirada. E entón outro dos xogadores, coas fichas de dous colores en formación diante, di algo que non lle cadra: «¿Non era nesta mesma casa, cando había unha carpintería nela, antes de amañala, onde atoparan un anxo escondido no faiado?». Botan todos a rir, seguen xogando, volve nacer detrás do mostrador a presión a cervexa, e Shakira no televisor segue coa canción, que xa remata. Fóra, sobre o Camiño dos Ingleses a Santiago, o Río Branco do Firmamento atravesa a noite. Máis alá de Montefaro, a torre de Hércules fálalle ao Atlántico. Ábrese un pouco a ventá, e a pluma, voando, vaise.