En primeira persoa, escribe a artista Viki Rivadulla | Esta actividade conéctame con todas as creadoras que foron antes ca min, e coas que serán
04 dic 2022 . Actualizado a las 05:00 h.Convídanme a escribir un artigo sobre o ano que está a piques de rematar. Un ano no que a miña actividade artística foi moi intensa, con exposicións, publicacións... Non foi algo que buscase, senón o froito dun traballo de anos, que por diversos factores atopou moita visibilidade neste 2022. A auga filtra mesmo entre as pedras. Así é o traballo das mulleres, dende a resistencia imos abrindo fendas polas que sae o manancial que levamos dentro. E canto custa abrir esas fendas!
Mais non me gusta falar sobre o que fago, as cousas cando pasan non é para contalas, senón para vivilas. Entón prefiro levar este artigo ao terreo da reflexión sobre o que supón para min esta actividade artística.
Hai uns días daba unha charla nunha asociación de mulleres e dicía que unha persoa que le nunca estará soa, porque cando lemos un libro estamos dialogando con alguén que nos abre un camiño polo que transitar e no que este autor ou autora nos acompaña. Algo así podo dicir tamén sobre a pintura. A actividade artística fai que nunca estea soa. É una porta ao mundo que eu mesma abro, unha ponte tendida ás persoas que van ver as obras que creo. E ao mesmo tempo é a miña táboa de salvación. A miña forma de estar no mundo e contalo. É ese espazo no que non hai patrón que goberne, máis que a miña propia liberdade. E gárdome moito de que así sexa.
Ronsel
Esta actividade conéctame con todas as creadoras que foron antes ca min e coas que serán. Formamos parte dun ronsel e imos da man unhas das outras. E cada triunfo de unha de nós axuda a sacar das tebras a todas as silenciadas, porque formamos parte dunha mesma voz. E é aí onde atopo sentido aos propios éxitos, no feito de dar continuidade a ese ronsel. Porque a nivel persoal non necesitamos nada máis que poder facer a nosa actividade en plena liberdade.
O éxito dunha creadora é estar na soidade do taller traballando no que a unha lle gusta, escoitando una boa música mentres arrancas dun lenzo en branco para abrir unha xanela e contar unha historia. Os azuis e os vermellos van chegando para poboar de vida o baleiro. O arrecendo da pintura, a sensualidade das formas, o compromiso firme cunha voz que estamos deixando abrollar en cada pincelada. Ese momento é marabilloso.
Mais tamén precisamos contar a nosa historia fóra do obradoiro. Chegar ao público para que o proceso estea completo. E hai que dicir, en honor á verdade, que é difícil. Hai un gran esforzo de traballo sen pausa para dar realizado un proxecto artístico e logo hai que traballar moito para atopar onde expoñelo. As creadoras xuntámonos en moitos proxectos colectivos que son necesarios porque forman parte da unión e resistencia que creamos entre todas. Esa colectividade nútrenos. Pero precisamos poder facer exposicións individuais en boas salas. Para que o noso proxecto poida verse con rotundidade. Moitas administracións prestan as salas a proxectos colectivos de creadoras que lles cubran a programación en datas sinaladas (8 de marzo, 25N). Mais as creadoras traballamos todo o ano.
O xenio é unha categoría masculina e viril. Non é para nós, foinos negada dende sempre. Para nós reservouse unha categoría de subalternidade contra a que loitamos continuamente. Cansas de ter que demostrar, cansas de escoitar cousas que nos agreden como creadoras e como mulleres. Aínda hai quen se asombra da nosa capacidade para atender a tantas cousas!
Pechadas
Pois por iso, por elas, as que non puideron firmar as súas obras, ás que se lles negou a posibilidade de desenvolver o seu talento, ás que lles roubaron obra e ideas, ás que se lles dixo que tiñan un xenio moi viril, as que tiveron que renderse pechadas nunha cociña a coidar da familia mentres soñaban con explorar o universo… Xa só por elas hai que celebrar cada éxito dunha mesma. Temos a obriga de celebralo, incluso contra o pudor que sinto mesmo ao escribir este artigo. Porque cada paso que damos é un berro contra o silencio. E non deixaremos de traballar ata que a voz de todas sexa unha voz libre. Que sopre o nordés!
Uns apuntes biográficos
Viki Rivadulla Conde. Nace na Coruña (1964), pero é muxiá de por vida. É licenciada en Filosofía. Se ben ten experiencia como ensinante, leva un longo camiño percorrido no mundo da arte, sobre todo na pintura e na escultura, pero tamén loce o seu labor como artesá bonequeira. Leva protagonizadas máis de 38 exposicións individuais. Agora mesmo pódese ver a súa serie Atlánticas na sala Antón Mouzo de Vimianzo. Foi recoñecida como Boa e Xenerosa e a súa inmensa obra tamén se puido ter visto noutras 70 mostras colectivas, así como en murais na propia Muxía, Fene ou Carballo.