Cando era nena, estaba con miña avoa e vimos pola televisión a Zapatero dicir aquilo de que non había crise económica. Tiña unha enteireza impostada e parecía que os anos no goberno lle pesaban máis ca nunca naquelas cellas entornadas. Sempre gustei dos programas matinais de política, non sei se polos contidos ou pola forma na que se interpelan os comentaristas, na lei do que máis alza a voz perante a práctica dos bos argumentos. Botando a vista atrás, ese foi o punto de inflexión para a primeira gran crise que vivín, onde un novo vocabulario entraba de cheo: inflación, burbulla inmobiliaria ou crise do ladrillo. Vendérannos que podíamos gañar cincuenta e pedir prestados cen, as contas da casa nunca deron ca contabilidade da vella.
A cotío, teño a sensación de que estamos perante o preludio dunha situación moi semellante. Para a xente nova nunca é bo momento. Cando estudas tes que facelo xa co cribo entre grandes saídas profesionais ou profesións, para algúns, filantrópicas. Se traballas queres ter poder adquisitivo e máis aforrar, encontrar ese termo medio é como buscar a carta da temperanza no tarot, onde unha muller se esforza en compensar o líquido de dúas xerras. Promulgan que nos temos que independizar máis cedo pero se alugas sentes que non estás investindo. Se te metes nunha hipoteca coñeces o risco dunha garantía real e persoal que fai que te aferres a un traballo precario que non che enche. Tampouco me fagan caso excesivo nas miñas divagacións de xente do novo milenio con signos de frustración excelsa. Son histerias do primeiro mundo. En comparación con aqueles que teñen medo a saír a rúa por medo a que lle caia un bomba, somos nenos mimados que se revolven no medio de algodóns.