Os medos sempre foron outros. A coller o aire se vías pasar unha comitiva fúnebre, un cadaleito. Claro que, se cho tiñan que sacar (sei do que falo) tampouco o pasabas tan mal, e a estas alturas da vida xa o contas como algo etnográfico, como un capítulo máis daquelas lendas galegas de tradición oral de González Reboredo, que cos anos foches ampliando a Lisón Tolosana ou a Marcial Gondar Portasany.
Os medos eran que te mordese unha denosiña cando ías coas vacas. E se te quedabas durmido na beira dun rego, había esa posibilidade. Unha vez quedeime e espertei a tempo, mirei cara un lado e vin a unha ollando fixamente cara min: non o esquecerei na vida.
Medo era pillar a sarna ou a tiña. Andar con gatos cativos, ver algún niños de merlo nas mazanceiras ou nas figueiras e poñer a man nel. Miña avoa aínda mo di: para ela era lei, para min xa foi dúbida, e os novos non saben xa o que é a sarna, nin a tiña, nin os merlos, e se me apuras creo que xa non saben o que é unha mazanceira da horta, e seguramente ata a confundan coa figueira.
Os medos eran ver luces de noite, aló abaixo, na beira do río. Escoitar ruídos no faiado pola noite, porque o teito, posteriormente chamado placa, era de madeira, e seguramente aqueles ratiños tiñan máis temores aínda que o neno que os escoitaba correr dun lado ao outro buscando comida. Os medos eran as cóbregas: cantas chegaron ao corredor da casa no carro, no medio da herba. E tamén, algunha vez, coches negros ao lonxe, posiblemente un 1.500 dun taxi.
Este días, os medos son outros, máis reais, máis próximos, máis graves. Pero, moi no fondo, son os mesmos.