Escoito estes días falar da luz do outono, das luces. Si, pode que sexa a estación coas mellores cores, malia que os días van indo a menos, ou que a primavera e o verán teñen ese título dende sempre. É unha cuestión de perspectiva, ou do que nos marca, que non é o mesmo a todo o mundo.
E pensei nesas luces que dende sempre nos foron alumeando, anécdotas absurdas para algúns, cachiños da vida para outros.
Lembrades cando chegou a televisión en cor? Víanse polas ventás das cociñas das poucas casas coa sorte de ter as primeiras. Imaxes luminosas, milagreiras. O ceo azul, o fútbol sobre campos verdes. Unha revolución para un neno. Ou cando puxeron por primeira vez o alumeado público? Na miña parroquia, o 23 de xuño do 86, San Xoán, toma cachela. Houbo outras luces antes: as velas na casa, cando no inverno marchaba a corriente. Estudar con elas, vernos as caras tenues. Se tardaba moito en volver, a luz do candil, aquela tea branca encendida, aquela claridade. E antes: os vagalumes. Fálase de que non se ven abellas, e non, pero o que non se ven son vagalumes, e por aí teñen que estar, e se cadra aínda son os mesmos, pero cambiaron as corredoiras. As estrelas: por cada unha que contaras saíache unha verruga, e facías por non saber cantas. As luces da rolda que viron os teus avós e a ti xa non che tocaron. A da lareira, imborrable, nin sequera as ascuas. A da bicicleta, coa dinamo. Aquel botón, clic, e a pedalear: máis forte, máis luz.
Cos novos tempos hai tanta claridade que xa non lle facemos caso a ningunha. Á dos móbiles, si. Agora os montes tamén están sen ela, como non sexan as vermellas dos eólicos. Todo pasa, todo cambia.