Toda a vida houbo lumes, o que pasa é que temos pouca memoria. Sempre. De feito, durante moitos anos non lembro case un verán sen que os houbera. Iamos todos apagar. Cortabamos pinos novos para darlle ás lapas, e os que xa tiñan cisternas para o xurro cargaban no río e distribuíanse. Nos días seguintes tocaba botarlle a culpa a algún. Que se o tolo aquel, que se o borrachín este, que se aquel por temas de envexas... Trapalladas. Os galegos somos así e nunca teremos remedio.
Tamén lembro os lumes no Pico de Meda. Eran tan habituais que o primeiro ano que non os vin quedei impactado, por iso aínda me lembro. Tamén nos impactou en exceso a primeira vez que viñeron os hidroavións á miña parroquia. ¡Dous! Parecía unha película, todos os veciños mirando para o aire, en vez de para o monte. Nunca tal ocorrera. Creo que dende aquela xa non volvemos máis. Sempre me chamaba a atención que había parroquias nas que saiamos todos e outras ás que só ían os afectados, iso nunca o entendín. Despois falan da independencia de comunidades autónomas: ¡para personalidade independente, as parroquias!
En fin, que ardía cando se traballaba o monte e arde agora. Cando había menos eucaliptos, e cando hai máis. A Mariña lucense e a zona sur da Capelada están cheas deles, e os fogos son excepcionais (hai outra concepción, amor e reparto das terras). E os pinos tamén arden, ollo. E convencer aos vellos de que planten carballos ou castaños nos herbais é tan complicado como que poñan as lápidas en galego. As análises son sempre moi complexas. Pero polo menos chega un día que chove e aló vai a memoria.